3- İmam'ın (a.s), Yaranından Köle Olanlara Özel İlgisi

Genellikle önderler savaş esnasında ensar ve ashabından derece ve makamı düşük olanları unutur ve onlardan gaflet ederler. Daha çok yakınlarına ve büyük şahsiyetlere önem verir veya ırk renk vb. ayırımlarda bulunurlar.

Ama İmam Hüseyin (a.s) tam aksine savaş esnasında ashap ve ensarından hiç birini unutmadı. İmam (a.s) sevgili oğluna itina ettiği gibi, köle ve hizmetçilerine de itina ederdi.

Ebuzer-i Gaffari’nin kölesi olan "Cevn b. Havi" siyah bir köle idi. Bu köle Medine'den Irak'a kadar İmam Hüseyin'in (a.s) yanında bulundu. Savaş başlayınca İmam'ın (a.s) huzuruna çıkarak, savaşmak için izin istedi. İmam Hüseyin (a.s) ona şöyle buyurdu: "Sen benden yana izinlisin. Afiyette olmak için bize uymuştun; artık bizi izleme, ayrıl ve git."

Köle şöyle dedi: "Ey Resulullah'ın evladı! Rahatlıkta evinizin nimetlerinden yedim. Ama zorlukta sizi nasıl yardımsız bırakabilirim. Allah'a andolsun ki ben, pis kokulu ve düşük soylu biriyim. Rengim de siyahtır. Bana Cennetle minnet bırak ki kokum güzelleşsin; soyum yücelsin ve yüzüm ağarsın. Allah'a andolsun ki bu siyah kanım kanınızla karışmadıkça, asla sizden ayrılmayacağım."

Sonra savaş meydanlarına koştu ve düşman ordusundan yirmi beş kişi öldürdükten sonra şehit oldu.

İmam Hüseyin (a.s), onun başucuna gelerek şöyle buyurdu:

"Allah'ım! Onun yüzünü ağart; kokusunu güzelleştir ve onu iyilerle haşret. Muhammed ve Al-i Muhammed ile daha fazla tanıştır."[1]

İmam Hüseyin'in (a.s) ashabından birisinin kölesi Türk olduğu için, Türklere iftihar sayılan Vazih de düşmanla kahramanlar gibi savaştıktan sonra yere yıkıldı ve İmam Hüseyin'i (a.s) yardıma çağırdı. İmam (a.s) yanına geldi ve boynuna sarıldı. Son nefeslerini büyük bir iftiharla yaşayan Vazih, şöyle dedi: "Kim benim gibi olabilir. Hz. Resulullah'ın (s.a.a) evladı yanaklarını yanaklarıma dayamıştır." Sonra o da temiz ruhunu Allah'a teslim etti. [2]

İmam (a.s) İslam'ı savunmak için yanında şehit olan Türk veya Habeşeli kölenin boynuna sarılıyor ve yanaklarını kendi oğlu Ali Ekber'in (a.s) yanaklarına sürdüğü gibi, onların da yanaklarına sürüyor. İmam (a.s), askerlerinden derece açısından en küçük olanına bile tevazu gösteriyordu. Sevgili oğluna gösterdiği merhamet ve şefkati ona da gösteriyordu.

4- Ahde Vefa Etmek

Genellikle bir hareketin önderleri zor şartlarda, askerlerine verdiği sözlerini tutmazlar. Bela anında ve işlerin zorlaştığı zamanda ahitlerine vefa etmezler. Ama İmam Hüseyin (a.s) verdiği söze ve ahdine vefa ederdi. Fazilet ve üstünlüklerin galip ve hâkim olmasına çok önem verirdi.

"Zehhak İbn-i Abdillahi’l Meşriki" adında biri İmam'ın (a.s) yanına gelerek şöyle dedi: "Ben, senin yanında savaşan biri kaldığı müddetçe savaşacağım. Ama bir kimse kalmazsa, benim ayrılmama izin vereceksin." dedi. İmam Hüseyin (a.s) "olur" dedi. Zehhak, İmam Hüseyin'in (a.s) ashabının bir bir öldürüldüğünü görünce, atını çadırlardan birine sakladı ve piyade olarak savaştı. İmam Hüseyin (a.s) yalnız kalınca da "Ben sözümde durdum" dedi. İmam Hüseyin (a.s) da ona şöyle dedi: "Evet, sen artık kurtulabilirsin." O da atını çadırdan çıkardı; atına bindi ve kaçtı. Böylece canını kurtardı.[3]

---------------

[1]- El-Vuhuf s.47 ve Maktelu’l Avalim, s.91 (İbrahimi’t-Tebrizi, Matbaatu’l Hacc, Haceriye baskısı, 1295)

[2]- Ebsârü’l Ayn, Semavi, s.85 (Mektebet-u Basiret, Kum baskısı) ve Maktelu’l Avalim, s.91

[3]-Tarihü’t-Taberi, c.4, s.314.