Bismillah

Ölmeden Ölmek

Ölüm seni nasıl anlatayım bilmiyorum ki; anlatabilen var mı ki bende anlatayım.. Hepimizin bir gün yüzleşeceği ama çoğunluğumuzun hazır olmadığı o an..

Duygular karmakarışık yaşıyor muyum, var mıyım, yok muyum bilmiyorum..

Çaresizce ve sadece baka kalmak..

Bilmek, kabullenmek, seyretmek zorunda olmak!

Amcam; ölüm zor “birkaç gün içinde öleceğini bilerek” beklemek ondan da zor!

Öleceğini bilerek her gün onlarca defa ölmek!

Umudunun olmaması ve o umutsuzluk içinde sessizliğe gömülmek..

Yanı başındakileri üzmemek için sessiz kalmak acılarını içine gömmek!

Ölümü beklerken geçmişi yaşamak yapamadıkları için üzülmek!

Bakışların hiç olmadığı kadar anlamlı, duyguların darmadağın ve belli ki karmakarışık düşüncelerin.

Heyhat!

Nasıl bir dünya nasıl da güvensiz bir dünyaya gönül vermişiz.

Amcam; onlarca insan etrafında ama hiç birimiz çok kısa sürede vücudunu kemiren derdine merhem olamadık.

Ölümle yüzleşmek “her gün bedenini teslim etme provası” yapmak.

Ölümü bekleyen bakışlar hiç bir bakışa benzemiyor Amcam!

Sevdiklerine derin, gizemli ve anlamlı uzunca mesajlar veriyordun.

-Ben de sizler gibi bir zamanlar güçlü ve hayat doluydum,

-Kısa sürede bedenim de bir sürü değişikler yaşandı.

Bakışların “ah” o uzun bakışların..

“Kendinize güvenmeyin siz de bir gün benim gibi olacaksınız” diyen sözsüz cümlelerin.

Bir gün siz de ölümle yüzleşeceksiniz.

Ve kimse yardım edemeyecek.

Siz ve bedeniniz yalnız kalacak..

En sevdikleriniz aciz kalacak sözlerini bakışlarınla anlatıyordun.

Sana her bakışımda;

Çok kısa sürede bedenini yiyip bitiren derdine merhem olamanın acizliğinde onlarca kez yıkıldım.

Senin yanında sana merhem olmamanın acısıyla ölmeden ölümü hissettim.

Çaresizce beklemek hastalığına çare olamamak..

Amcam; ölmeden ölümü gözlerinde görüyorum ölmeden öldürdün anlamlı ve uzun bakışların da bizleri.

“Ne zormuş” sevdiğinin derdinde çaresiz kalmak, acizliğimize bir kez daha şahit olmak!

Acı çekiyorsun ama acını dindirememek

hastalığına dur diyememek.

Gücüm yok, gücümüz yok, çünkü ben de acizim,

Ben de senin gibi kulum ve çaresizim..

Amcam;

Hatıralar, anılar unutulmuyor..

Senin evinde birlikte yaşadığımız

bana baba olduğun yıllar..

Bazı iyiliklerin karşılığı ödenmez derler ya

işte o iyiliklerinin karşılığını sana ödeyemedim.

Bana babalık yaptığın o günlerin borcunu..

Amcam!

Ne diyeyim, çok çabuk teslim oldun..

İç dünyanda ne yaşadığını tam olarak bilmesem de bakışların çok şey anlatıyordu..

Yavaş yavaş kabullenmek ve ölmeden ve ölüme alışmak.

Kimsenin hastalığına şifa olamayışını kabullenmek zorunda olmak!

Allah’tan başka hiç bir şeyin fayda edemediği günlerin.

Ölmeden ölmek..

Ben de gençtim, ben de güçlüydüm, bakışlarınla anlatıyordun gaflette olan sevdiklerine. 

Heyecanların, hayallerin ölmeden ölmek.

Öyle derin, içten bakıyordun ki sevdiklerine.

Bir gün siz de benim gibi ölümle yüzleşeceksiniz.

Hayata dair heyecanlı konuşmalarımıza anlam vermiyor, keşke benim gözümle dünyayı görebilseniz dediğini duyar gibiydim.

Koskoca bir sülalenin doğup büyüdüğü, çocukluk yıllarını aynı evde geçirdiğim dede ocağının ışığını söndürmeyen amcam..

Seninle o kadar çok anım var ki..

Evinizin kızıydım..

Belki de ailemden çok senin ailenle daha çok

mutluydum.

İyi günlerim de zor günlerim de her şeyi ailenle paylaştım.

Seni, eşini, çocuklarını kendi ailem gibi sevdim..

Çok sevdiğin eşinle yaptığımız derin sohbetleri her seferinde merak edişini ve sohbete dahil olmak mücadeleni tebessümle hatırlıyorum..

-Beni sohbetinize dahil edin, yoksa sizi rahat bırakmam deyişin anılarımda hep yer alacak.

Amcam; yaşadığın bölgede bu kadar çok sevildiğini bilmiyordum..

Seni tanıyanlar çok içten üzüldü senin bu dünyadan erken ayrılışına..

Gariplerin dostu 

Muhabbetli

Sevecen 

Adaletli

oluşunla akıllarda öyle kalacaksın ve hatırlanacaksın.

Hastalığın kısa sürede bedenini bitirdi, ayrılışın çok hızlı oldu amcam.

Seni çok özleyeceğiz.

Mekânın cennet olsun Amcam.