Namaz kılıyorum, oruç tutuyorum, hırsızlık yapmıyorum, yalan konuşmuyorum, İslam’ın belli başlı temel emirlerini uygulayarak ne çok kendimden emin oluyorum!

Sanki yaratılma gayem olan Allah’ı tanıma yolunda sadece dinin birtakım kuralarını uygulamak yeterliymiş gibi yoluma devam ediyorum..

Açgözlü müyüm?

Kıskanç mıyım?

Asabi miyim?

Kibirli miyim?

Dilime sahip çıkabiliyor muyum?

Önde olma telaşında mıyım?

Riyakâr mıyım? İfratta mıyım? Tefritte miyim? Hiç bilmiyorum!

Bildiğim tek şey nefsimi tanımadan, nereye gittiğimin farkında olmadan ne kadar doğru ve ne kadar yanlışta olduğumun hesabını yapmadan ilerliyorum!

Nefsimi yoklama ihtiyacı duymadan, günahsız ilan etmek istesem de kendimi…

Bir şeylerin eksikliğini hissederek;

Bir an nefsimi karşıma alıp seyre dalıyorum ürperircesine…

Ve sesleniyorum nefsime;

Ey karanlıklarda sinsice bekleyen, beni küçük şeylerle aldatan;

Ey beni asıl sevgiden uzak tutan, benim zehirim benim düşmanım;

Ne de sinsice ilerlersin “Ben”de..

Kimseye bir şey çaktırmadan, yaptığım kötülükleri güzelleştirerek yavaş yavaş yerleşiyorsun ruhuma.

Bana namaz kılma diyemezsin!

Oruç tutma diye de aldatamazsın!

Tesettürüme de karışmazsın değil mi?

Ama insan olma yolunda “güzel ahlakı” tamamlamak için yapmam gerekenlere engel olmak için her türlü oyunu oynayabilirsin değil mi?

Saymakla bitmez telkin cümlelerinle beni uyutup yoluna devam ediyorsun öyle mi?

Asabiyim çünkü huyum bu!

Asabiyim çünkü işim çok zor!

Asabiyim çünkü insanlar kötü!

Kibirliyim çünkü diğer insanlara üstünlüğüm var!

Kibirliyim çünkü kendime çok güveniyorum!

Kibirliyim çünkü başarılıyım!

Hiç önem vermediğim ve dikkate alma ihtiyacı bile duymadığım insani yönlerimi yok etmek için öyle bi sinsi yaklaşıyorsun ki.

Nefsim seni tanıdıkça kendimden utanıyorum!

Nefsim; bırak da düşürdüğün tuzaklardan kurtulayım…

Nefsim; izin ver de hasta ruhumla uğraşayım…

Nefsim; müsaade et ki Rabbimi tanıyayım.

Kendimle değil başkalarıyla uğraşmak neden beni mutlu ediyor?

Neden kendi hastalıklarımla değil başkalarıyla uğraşma ihtiyacı duyuyorum?

Sanki bataklıktayım battıkça batıyorum, nasıl çıkacağımı bilmeden...

Çok değil nefsi hastalığım sadece birini bile çözmekte uğraşırken ne kadar aciz olduğumu görüyorum…

Başkasının ayıplarını görmeye vakit kalmadan…

Beni benden iyi bilen Allah’ım; beni benimle bırakma, nefsime yenik düşmeme izin verme…

-Ey nefsim izin ver de bataklıktan çıkayım, bırak da “gerçek sevgiliye” ulaşayım.