Allah diyor ki:

Öz canından, öz kanından, öz ırkından ve öz milliyetinden de olsa bana düşmanlıkta sınır tanımayanları sevmeyin, onları işlerinizde öne geçirmeyin, onların arkasından gitmeyin, onları takip etmeyin; benim sevdiklerimi kenara itip de onları dost edinmeyin!

Nasıl olur da benim sevdiğim kimseleri kendinizden uzaklaştırır; bana düşman olan, parasını ve gücünü bu yönde kullanan, silahlı erleriyle benim kullarıma savaş açan kimseleri kendinize yakınlaştırmada adeta birbirinizle yarışırsınız?

Nasıl olur da hem beni sevdiğinizi söyler hem de bana alenen düşmanlık eden kimseleri dost edinirsiniz?

Oysa ki ben "sevdiklerimi" katımdan ilahî bir ruhla desteklerim, onları sonsuza dek huzur ve mutluluk içinde yaşayacakları naim cennetlerime yerleştiririm. Onlar benden razıdır, ben de onlardan razıyım....

Düşmanlarıma gelince; onlar da Şeytan'ın yandaşlarıdırlar. Ona uydukları, arkasından gittikleri ve onun yandaşı oldukları için hep birlikte ateşe atılacaklar ve orada sonsuza dek azap içinde yaşayacaklardır. Doğrusu onlar, hüsrana uğrayanların ta kendileridirler!..

* * *

Nitekim Kur'an'da da şöyle geçer:

"Allah'a ve ahiret gününe iman eden bir topluluğun, Allah'a ve Peygamberine düşmanlık eden kimselere 'babaları, oğulları, kardeşleri yahut diğer akrabaları da olsa' sevgiyle bağlandıklarını göremezsin. İşte Allah, bu müminlerin kalplerine imanı nakşetmiş ve onları katından bir ruh ile desteklemiştir. Onları orada ebedî kalmak üzere altından ırmaklar akan cennetlere yerleştirecektir. Allah onlardan razı olmuştur, onlar da O'ndan razı olmuşlardır. İşte onlar Allah'ın hizbidirler; iyi bilin ki kurtuluşa erecek olanlar da Allah'ın hizbinden olanlardır!" (Mücadele, 22)

"Şeytan onları hâkimiyeti altına alıp kendilerine Allah'ı anmayı unutturmuştur. İşte onlar Şeytan'ın hizbinde/tarafında olanlardır. İyi bilin ki, şeytanın tarafında olanlar ziyana uğrayanların ta kendileridir." (Mücadele, 19)

Buna göre yeryüzünde iki hizip/parti vardır:

1- Allah'ın hizbi/partisi

2- Şeytan'ın hizbi/partisi

İkisinin ortası yoktur. Allah, bir insana iki kalp vermemiştir. (Ahzab, 4) O halde davranışlarımızda, ideolojimizde ve insanlarla ilişkilerimizde her daim bu çizgiyi göz önünde bulundurmalı ve nereye yakın durduğumuzun farkında olarak hareket etmeliyiz.

Kimi zaman insan, diliyle söylediğinin aksine hareket eder. (Saf, 14) Dilimizle Allah'ı sevdiğimizi söyleyip Şeytan'a, onun dostlarına ve yandaşlarına yakınlaşmamız, bunun için can atmamız ve hatta bunu hayatımızın bir hedefi haline getirmemiz "günde kaç nefes alıp kaç nefes bıraktığımızı, içimizde neleri saklayıp neleri açığa vurduğumuzu" dahi bilen Allah'ı kandırmaya yetebilir mi?

O halde başımızı aşağı eğip şöyle bir düşünmeliyiz: Şu ayaklarımız her gün bizi nerelere götürüyor? Şu söylediklerimiz kime hizmet ediyor? Şu yaptıklarımız kimi memnun ediyor? Esasen bizi "hangi sevgi" yönlendiriyor?

Allah sevgisi mi?

Allah düşmanının sevgisi mi?