Yüce Allah’a Hamd ve Sena İle

İmam Hüseyin’in Kıyamını Ölümsüz Kılan Unsur Nedir?

Bu dünyada var olan nesneler, olgu ve olaylar yıpranmaya, eskimeğe ve unutulmaya mahkûmdur. Bu açıdan şöyle bir soru karşımıza çıkar “Kerbela vakıasının unutulmamasını sağlayan unsur nedir?”

Bazıları bu kıyamın büyük bir trajedi oluşunu onun kalıcılığını sağladığını düşünebilir.

İmam Hüseyin’in (a.s) kıyamı her insanı etkileyecek derecede büyük bir trajedidir. Kerbela çölü, susuzluk, çocuklar, İmam’ın Yezid’e boyun eğmeyip onurlu cihadı, ashabın vefakârlığı, her bir cengâverin kahramanca meydana gelip savaşması, İmam’ın karşı tarafın haksızlığını gözler önüne seren konuşmaları ve nice unsurlar bu trajedinin ölümsüz sahneleridir.

Ancak tarihte büyük trajediler yaşanmasına rağmen niçin bu trajedi vicdanlarda kalıcılığını ve yeniliğini korumuştur; demek bu kıyamı kalıcı kılan onun büyük bir insani trajedi oluşu değildir.

Saraylar ne kadar görkemli olursa olsun yıkılıp sahipsiz görgü ve ibret vesilesi harabelere dönüşecek; şahsiyetler ne kadar etkili olursa olsun unutulup efsanelere karışacak ancak ilahi aşkla yoğrulan kişilikler ve olaylar kendi canlılığını her zaman koruyacak gönüllerde yaşayacak canlı kalacak insanlara heyecan ve hayat coşkusu verecek ve ilham kaynağı olacaktır.

Demek yukarıdaki soruya hemen cevap vermek gerekirse şu ilkeye işaret etmemiz gerekir ki bu âlemde kalıcı olan amelen Allah’ın emrine uyumlu olmanın yani sıra ilahi aşk ile yoğrulan ve en ince ayrıntılarında bile ihlas hâkim olan çaba ve hareketlerdir.

Böyle oldu mu ilahi aşk ve marifet mayasıyla yaratılmış kendi temizliğini yitirmemiş kalpler elbette onu tanımak, ona sahiplenmek ve ona aşk duymakta gecikmeyecektir.

İmam Cafer Sadık a.s “O (İbrahim), hakka yönelen, Allah'ın emirlerine boyun eğmiş (teslim olmuş) bir kimse idi. (Al-i İmran 67) ayetiyle ilgili olarak şöyle buyurmuştur: Halis, (ruhu arı) muhlis (hareketleri sırf Allah’ın rızası için) idi hiçbir şey onun niyetine katışmış değildi.” diye buyurmaktadır.

 Bu yüzden onun diktiği Ka’be-i Muazzeme Allah’ın kabulüne mazhar oldu ve hayat şartlarına uyumsuz o ıssız Mekke çölünde yer almasına rağmen her gün görkemi arttı ve insanların pak fıtratlarının mahbubu durumuna geldi.

İmam Hüseyin’in ve hareketinin en belirgin vasfı ihlas, marifet, aşk ve rızadır. İmam, Mekke’den hareket ederken:

“Allah’ın hoşnutluğu, biz Ehlibeyt’in hoşnutluğudur” buyurmuş ve kardeşi Muhammet Hanefiye’nin “Ne olur Irak’a gitme” diye ısrarı karşısında “Resulullah: Hüseyin! Irak’a doğru hareket et; Allah seni şehit olarak görmek istiyor” diye bana buyurdular diye karşılık vermiş; kardeşinin “Öyleyse niçin kadınları ve çocukları kendinle götürüyorsun” sözüne karşı Ceddim Resulullah: Allah onları esir olarak görmek istiyor, demiştir. Böylece bu hareket ve kıyamın dönemin tağutu yani Yezid’e karşı girişilmesi gerekli olan bir kıyam olmanın yanı sıra sırf Allah’ın rızası için gerçekleştirilen bir hareket olduğunu açıklamıştır.

Yine bu yolun şehadetle sonuçlanacağını bildirerek ancak böyle bir hedefi taşıyan kimselerin bu kıyama katılmalarını istemiştir.

İşte İmam’ın hareketinin kalıcılığının sırrı bundan ibarettir.

Hafız diyor ki:

از صدایِ سخنِ عشق ندیدم خوشتر    یادگاری که در این گنبدِ دَوّار بِمانْد

Aşkın sesinden daha güzel bir ses /bir hatıra görmedim ki

bu dönen kümbette tutunup kalabilsin.