Bismillahirrahmanirrahim

رَبَّنَا لَا تُزِغْ قُلُوبَنَا بَعْدَ اِذْ هَدَيْتَنَا وَهَبْ لَنَا مِنْ لَدُنْكَ رَحْمَةًۚ اِنَّكَ اَنْتَ الْوَهَّابُ

Rabbimiz! Bizi doğru yola erdirdikten sonra kalplerimizi eğriltme, bize tarafından bir rahmet bağışla! Çünkü bağışı pek bol olan yalnız sensin! [1]

Herkesin iyi ya da kötü başını sokacağı, içinde kendini güvende hissedeceği bir evi vardır. Ama önemli olan “gerçek güvenli ev var mıdır?” ve varsa “sahibi kimdir?” sorusunun cevabıdır. İnsanın gerçek yaratılış gayesi nedir? Ve “yaratılan insanın huzuru nerede ve nasıl bulacağı?” sorularına cevap verebilmesidir.

Bizlerin birçok şeye dair bilgisi vardır ama ilmimizin olması yeterli değildir. İnancımız gereği ahirete, cennet ve cehenneme inanmaktadır ancak bu inanış bizleri birçok şeyden alıkoymuyor. Öyleyse ilim ayrı bir olaydır ve yakin/mutmain durumu ayrı bir olay. Hepimiz ateşin yaktığını biliriz ancak o ateşe elimizi tuttuğumuzda sıcaklığı ve kavuruculuğunu en içten hissederiz. İşte ateşin yakıcılığını bilmek ilim ama elimizi yakıp en derinden hissetmek yakindir.

Mutmain kalp veya itminana ermiş bir nefis, Türkçede “gönül bütünlüğü” ya da “kalp doygunluğu” diye ifade edilebilen teslimiyetin Kur’anî ifadesidir. Ve insanoğlu cevabı gözlerinin önünde olmasına rağmen yüzyıllardır bu doygunluğun peşindedir.

İnananlar, öyle kişilerdir ki Allah'ı anmakla yatışır, kuvvetlenir gönülleri. İyice bilin ki gönüller, Allah'ı anmakla yatışır, kuvvet bulur. [2]

Aslında var olan ve her insanın özü olan bu ev sadece ve sadece ilk gün ki gibi temiz tutulabildiğinde huzurun, mutluluğun ve bereketin kaynağı olacaktır.

Oturduğun ev kira olduğu zaman, çocuğuna sürekli “duvarlara çivi çakma, duvarları çizip boyama, evin kapı penceresine zarar verme vb..”

Bu kadar dikkat ve koruma ne için?

Çünkü ev senin evin değildir, o evin bir sahibi var ve o ev sende emanettir.

Kalp evin nasıl peki?

Kalp denilen ev Allah'ındır hem de hepsi Allah'a ait olan bir ev.

Allah’ın evinde günah çizmek, günah çivisi çakmak da yasaktır.

-------------

[1]- Âl-i İmran, 8.

[2]- Râd, 28.