Kerbela vakıası, insanlığa yüzlerce güzellik bağışlamıştır. İnsan olmanın göstergesi olan duyguların tecellisi ağlamak bunlardan sadece biridir.

Ağlamak; insani özelliklerin en mazlum, en özgür, en sade, en cesur bedende zuhur etme şeklidir!

Hiç bir olay, vakıa veya kıyam yoktur ki; “üzerinden binlerce yıl “geçmesine rağmen “aynı an-da”bazen onlarca bazen yüzlerce bazen binlerce bazen de milyonlarca kişiyle   “aynı şeye “ağlanılsın!!

Öyle bir ağlama ki dil, din, ırk ayrımı olmadan her yaş kesiminden çocuk, genç, yaşlı aynı an-da ortak duyguda buluşuyor!

Öyle bir ağlama ki; “hüzün ve muhabbetin “sihiri, bilimsel izahı yapılamayan “haz “deryasına dönüşüyor.

Başkalarının ne düşündüğünü umursamadan ve kimsenin niye sorusu olmadan;manevi anlamda feyiz aldığımız belki de tek an o an-dır!!

Kerbelaya ağlamak; kendimizden kaçmadan sadece “o an-da “kalmanın şeklidir.. Çok nadirdir an-da kaldığımız, ağlamak da o an-lardan biridir..

Kerbala’ya ağlamak; şükür ve sabırdan uzak kariyer ve dünya nimetlerinin peşinde koşarken, dünyadan kopup o an-da kalabilmektir!

Kerbela’ya ağlamak; insani duygularımızın en hassas noktasıdır, insan olduğumuzu gösterme şekildir!!

Kerbela’ya ağlamak; düşüncelerimizi manevi miraçta buluşturup” rahmetle gözyaşlarına “dönüşmesidir!

Kerbelaya ağlamak; hiç kimseyi takmadan dünyanın gereksiz telaşlarından sıyrılıp insanlığın miracına ulaşmaktır!!

Başka bir deyimle muhabbetin en özel “anı’dır.”

Kerbelaya ağlamak; özgür insan olmayı talep etmektir!!

Özgürlüğümüzü an-lık yaşama şeklidir!

Özgürüz çünkü insanız!

Özgürüz dünyanın telaşlarından bir an-da olsa kurtuluyoruz!

Özgürüz manevi miraç da merhametle kucaklaşıp muhabbetle yağıyoruz!!

Ağlayarak hem kendimiz özgürleşiyor hem de diğerlerinin de bunu yaparken daha rahat olmalarına vesile oluyoruz!!

Ağlıyoruz hep birlikte imam Hüseyin’in Kerbela’da insanlığı uyanışa geçiren hutbelerine..

“Dünya hayatına bağlı kalan kimsenin ne kadar zavallı olduğunu ona karşı ihtiyatlı olmamız gerektiğini, dünyanın gelip geçici engebeli bir evden ibaret olduğunu; eğer dünya sadık olsaydı peygamberlere sadık olurdu diyerek Allah’tan gelip ona döneceğimizi hatırlatıyor ve bunun gibi diğer hutbelerinde de insanlığa kurtuluş yollarının mesajını veriyordu”.

Ağlıyoruz dünyanın vefasızlığının karşısındaki Kerbela’da yaşanan vefaya ve muhabbete..

Ağlıyoruz Allah yolunda şehit olanların zor an-larında muhabbetlerini göstermelerine..

****

Her yaş grubundan şehitler vardı, olmalıydı ki binlerce yıl geçse de her insan kendinden Kerbela’da bir şeyler bulup “ben” Kerbela’da olsaydım ne yapardım sorusunu sorabilsin.

İnsan olmamızı sağlayan insani öğretileri hatırlayabilsin.. Her yaş ve her durumda insan olmalıydı ki  anne, baba, kardeş, hala, amca, çocuk, genç, yaşlı düşünen her  insan kendini orada bulabilsin düşünceler ,duygularla buluşup muhabbetin miracına ulaşsın!

Her kesimi temsilen şehitler olmalıydı ki herkes kendinden bişeyler bulabilsin.

Ağlıyoruz Kerbela’da muhabbettin gücüne..

Her mümin kendini unutup “benliklerinden” kurtulmalarına.

Ali Asker’in babası İmam Hüseyin’in kollarında Allah’a kurban olmasına..

Rugayye’nin babası İmam Hüseyin’e muhabbetini şehadetiyle göstermesine..

Ali Akber’in babası İmam Hüseyin’i yalnız bırakmamasına..

Ebulfazl Abbas’ın İmam Hüseyin’in bel kemiğiyken şehadete yürümesine..

Zeynep’in Kerbala’da çocuklara kadınlara Hüseyin’e destek olmasına..

İmam Hüseyin düşmanın kanlı kıyamına engel olmak için hutbelerinde muhabbetin en üst hallerini görüyor ve ağlıyoruz.

Analar, babalar, kardeşler, çocuklar kadınlar her candan acılar yaşandı. Bizlere de o acılara ağlayarak miraca yükselme mirası kaldı.

“Aynı anda “bazen onlarca bazen yüzlerce bazen binlerce bazen de milyonlarca kişiyle “aynı şeye” ağlayıp muhabbetin miracına yükselebilmek!!

En değerli miras değil midir?