Medine’de bir gece, hüzün çökmüş bir hane

Öyle mazlum, garip ki, her şey ağlar haline

Ortada bir cenaze, etrafında beş kişi

Hıçkırıp ağlıyorlar, batmış Zehra güneşi

Ali’nin gözü yaşlı eli belinde kalmış

Zehra’nın ayrılığı sabrını elden almış

Gözleri Zehra’sında, ayrılık vakti bu an

Tıpkı kendisi gibi, çocuklar da perişan

Gözlerinin önünden geçiyor hatıralar

Zehra’lı dokuz yılda, nice güzellikler var

Evini aydınlatan gülümseyen güneşti

O yekta yaratılmış ve benzersiz bir eşti

Şimdi bu ayrılığa nasıl dayansın Ali

Ki şimdiden bükülmüş, kemana dönmüş beli

Hıçkırıklar hapsolmuş dert dolu sinesinde

Göz göz olmuş yüreği bu aşk mersiyesinde

Cenazeyi yıkarken yüreği sökülmüştü

Zehra’sı bir kez, ama Ali bin kez ölmüştü

O moraran kolları, gören gözler neylesin

Zehra’nın o haline artık sözler neylesin

Kırılan kaburgaya, yeni şahit olmuştu

Zaten dertli yüreğe, yine dertler dolmuştu

Yaralıydı gözünden sakındığı Zehra’sı

Gözlerinin önünden gitmez çivi yarası

Artık mani olmadan gözden akan yaşlara

İndirdi Zehra’sını yavaş yavaş mezara

Seslendi son bir kere perişan bir hal ile

Ayrılığın acısı, kalpten döküldü dile

“Evim yıkıldı Zehra, acım var dağlar kadar

Sırdaşım sendin benim, şimdi artık kuyular

Baban Resulullah’a anlat bu halimizi

Yakılan evimizi, bağlanan elimizi

Başımıza bir yağmur gibi yağan belalar

Gündüzü gece eder, bu hale cihan ağlar”

Çıktı mezardan Ali, yüreğini bıraktı

Bu mezar mazlumluğun simgesi olacaktı

Zehra’nın gizli kabri divane etmiş bizi

Yaslı, yaşlı gözlerle bekleriz Mehdimizi

Ali Kıran