Soru: Şia, neden secde ederken illa da bir taş üzerine secde etmeği gerekli görüyor? Temiz olan her şeye secde etmenin ne sakıncası vardır? Ehl-i Sünnet'ten bazıları sizin bu tavrınızı bir nevi “taşı kutsama” ve “taşa tapmak” olarak nitelendiriyorlar? Özellikle sürekli yanınızda secde için bir taş parçasını bulundurmanız, bu yöndeki şüpheleri daha da kuvvetlendiriyor; ne diyorsunuz bu konuda?

Cevap: Muhterem Kardeşim. Bu mesele tek başına bir risaleyi kapsayacak kadar geniş bir konudur; ancak özet olarak şu kadarını söyleyebiliriz ki, biz Ehl-i Beyt mektebi mensuplarının yaptığı secde şekli, Hz. Resulullah'ın (s.a.a) emir ve sünnetine uygun secde şekli olmakla birlikte, “selef-i salih” olan ashap ve tabiinin büyüklerinin de uygulamasına da mutabıktır.

Ehl-i Sünnet'in şimdiki uygulaması ise, bu hususta yapılan bir içtihattır. Oysa ibadetin asıl teşrii, tevkifi (Allah'ın emriyle) olduğu gibi, şekli de tevkifidir. Yani, hiçbir kimse, içtihatla ibadet teşri edemeyeceği gibi, ibadetin şeklini de içtihatla belirleyemez. Bu husus tümüyle Allah-u Teâlâ'nın emri ve Resulü'nün (s.a.a) açıklamasına tabidir. Ancak bundan haberdar olmayan insanlar, kendi bilinçsizliklerine üzülecekleri yerde, sünnete uygun secde yapan Ehl-i Beyt takipçilerini taşa tapmakla suçluyorlar.

Onlara sormak lazım; acaba Hz. Resulullah (s.a.a) ile birlikte öğle namazını kılarken sıcağın şiddetinden bir avuç çakıl taşını elinde serinleterek üzerine secde eden Cabir b. Abdullah da mı taşa tapıyordu?![1] Üzerine secde etmesi için Merve dağı taşlarından düz bir parçanın kendisine gönderilmesini isteyen Ali b. Abdullah b. Abbâs da mı taşa tapıyordu?![2] Gemiyle yolculuğa çıktığında üzerine secde etmesi için kendisiyle birlikte bir tuğla parçası götüren Masruk b. Acda' da mı taşa tapıyordu?![3] Secdeye giderken alnını üzerine koyacağı çakıl taşlarını eliyle düzenleyen Abdullah b. Ömer de mi taşa tapıyordu?![4]

Aslında bu mantığa göre bütün ashabı taşa tapmakla suçlamamız gerekir! Çünkü onların hepsi bunu yapıyordu.[5] Hatta daha da ötesi, haşa Hz. Resulullah'ı (s.a.a) da şirkle itham etmemiz lazım! Çünkü o Hazretin (s.a.a) de bütün secdeleri toprak, çakıl taşları veya hasır gibi yerden çıkan insanın tüketmediği bitkilerden hazırlanan sergiler üzerine olmuş ve Hazret (s.a.a) bu sünnetinden, hatta yağmurlu, sıcak veya soğuk günlerde bile vazgeçmemiştir.

Âişe diyor ki "Ben Hz. Resulullah'ın (s.a.a) secde ederken her hangi bir şeyle alnını yere (toprağa) değmekten önlediğini görmedim."[6]

Yine Ehl-i Sünnet’in muteber hadisçilerinin naklettiği bir hadiste şöyle geçer: Ebu Said-i Hudri’den; dedi ki: "Ben Resulullah'ın (s.a.a) çamur üzerine secde ettiğini gördüm. Öyle ki, çamur Hazretin alnında iz bırakmıştı."[7] Ebu Hureyre ve İbn-i Abbâs da aynı şeyi nakletmişlerdir.

Yine İbn-i Abbâs şöyle demiştir: "Hz. Resulullah (s.a.a) taş üzerine secde etti."[8]

Yine Vâil diyor ki: "Ben gördüm ki, Hz. Resulullah (s.a.a) secde ederken alnını ve burnunu yere koyardı."[9]

Yine Rufâa b. Râfi, merfu olarak naklettiği bir hadiste şöyle demiştir: "Sonra Hazret (s.a.a) tekbir getirirdi. Secdeye gittiğinde de alnını yere (toprağa) ulaştırır ve organlarının hareketten durmasına kadar secdede kalırdı."[10]

Yine İbn-i Abbâs, İbn-i Ömer, Âişe, Ümm-ü Seleme, Meymune, Enes b. Mâlik, Ümm-ü Eymen ve diğerlerinin naklettikleri hadislerde Hz. Resulullah'ın (s.a.a) hurma lifinden örülen bir hasır parçası üzerinde namaz kılıp, secde ettiği de geçmektedir.[11]

Yine İbn-i Abbâs şöyle demiştir: "Ben soğuk bir günün sabahında Hz. Resulullah'ı (s.a.a) beyaz bir ridayla namaz kılarken gördüm. Ridasıyla el ve ayaklarını yerin soğuğundan korumaya çalışıyordu."[12] Dikkat ediyor musunuz? Hazret (s.a.a) elbisesiyle ayaklarını ve ellerini soğuğa karşı korumaya çalışırken, alnını soğuktan korumak için hiçbir önlem almıyor.

Yine İbn-i Abbâs şöyle demiştir: "Yağmurlu bir günde Resulullah'ı (s.a.a) namaz kılarken gördüm. Secde ederken üzerindeki ridayı eliyle yer arasında fasıla kılıyor ve bu vesileyle çamurdan korunmaya çalışıyordu."[13] Bu hadiste de Hazretin (s.a.a) elinin çamura bulaşmaması için tedbir aldığından bahsedilirken, alnı için herhangi bir tedbir aldığından söz edilmiyor.

Yine Abdullah b. Abdurrahman şöyle demiştir: "Resulullah (s.a.a) yanımıza geldi ve bizimle birlikte "Ben-î Abdü’l A'şel" camiinde namaz kıldı. Bu arada ben o Hazretin (s.a.a) namaz halinde elini elbisesinin üzerine koyduğunu gördüm."[14] Bu hadiste de aynı şeyden bahsedilmektedir.

Yine Enes b. Mâlik şöyle demiştir: "Peygamber-i Ekrem (s.a.a) insanların en güzel ahlaklısıydı. Bazen evimizdeyken namaz vakti oluyordu. O zaman altındaki sergiyi süpürüp su serpmesini emrediyor ve sonra da biz Hazretin (s.a.a) imamlığında namaz kılıyorduk. Sergileri de hurma lifinden örülen sergilerdi."[15] Bu ve benzeri hadislerden de insanın tüketmediği bir bitkiden hazırlanan sergi üzerine de secde etmenin câiz olduğu anlaşılmaktadır. Çünkü Hz. Resulullah'ın (s.a.a) uygulaması bu doğrultuda olmuştur.

Yine Enes b. Mâlik şöyle demiştir: "Sonra ben eskiliğinden siyahlaşmış olan bir hasırı temin edip üzerine su serptim. Hz. Resulullah (s.a.a) onun üzerinde durdu ve bize namaz kıldırdı."[16]

Çeşitli tariklerle nakledilmiş olan bu hadislerden de aynı şey anlaşılmaktadır. Burada, Hz. Resulullah'ın (s.a.a) ve ashabının secdelerini, yer, taş ve insan tarafından tüketilmeyen bitkilerden üretilen hasır gibi sergiler üzerine yapmalarının ve bunların üzerine secde etmenin şart olduğundan dolayı değil, belki de o dönemlerde başka bir seçeneklerinin olmadığından böyle yapmış oldukları ihtimali akla gelebilir. Ancak bu ihtimale itibar edemeyiz. Çünkü bu ihtimal, bu şekilde secde etmeği ister mukim olsun, ister seferi, bütün hayatları boyunca sürdüren ashabın ve tabiinin bu davranışlarını tevcih etmekten acizdir. Zira bu davranış, onların bu şekilde secde etmeği imkânsızlıktan değil, bizatihi kasıtlı olarak tercih ettiklerini göstermektedir.

Üstelik ashap ve tabiinin kendileri bu şekilde secde etmenin gerekli olduğuna ve böyle yapılmayan secdenin sahih olmadığına açıkça fetva da vermişlerdir. Bizim bu konuyu burada derinliğine açmamız imkânsızdır. Ama örnek olsun diye bazı ashap ve tabiinin amel ve fetvalarına değinmeğe çalışacağız:

Mesela Ebu Ümeyye diyor ki "Ebu Bekir yer üzerine secde eder veya namaz kılardı"[17]  Bu hadisin söz akışından, Ebu Bekir’in ömrü boyunca böyle yaptığı anlaşılmaktadır.

Yine Ebu Ubeyde şöyle nakletmiştir: "İbn-i Mesud yerin üzerinden gayrisine secde etmez veya namaz kılmazdı."[18] Bu hadis için de aynı şey söz konusudur.

Öte yandan İbn-i Abbâs buna da yetinmemiş, bizatihi böyle secde etmenin gerektiğine açıkça fetva da vermiştir. İbn-i Abbâs şöyle demiştir: "Kim, namaz kılarken burnunu alnıyla birlikte yere (toprak ve yerden sayılan taş gibi şeylere) değdirmezse, namazı kifayet etmez."[19]

Yine Ubade b. Sabit’in de ısrarla bu sünnete uyduğu ilgili kaynaklarda yer almıştır. Bir hadiste şöyle geçer: "Ubâde b. Sâbit namaz kılmak isteyince sarığını alnından kaldırırdı."[20] Bu hadisten de Ubâde b. Sabit'in bu işi, alnın yere veya hasır gibi üzerine secde etmenin câiz olduğu şeye değmesi için yaptığı anlaşılmaktadır.

Abdullah b. Ömer'in de secdelerini bu şekilde yerine getirdiği kaydedilmiş ve hatta onun elini de alnını koyduğu şeyin üzerine koyduğu nakledilmiştir. Nâfi şöyle diyor: "Ben çok soğuk bir günde onun secde ettiği çakıl taşları üzerine koymak üzere elini cübbesinden dışarı çıkardığını gördüm."[21]

Tabiine gelince, onlar da aynı sünneti sürdürmüşlerdir. Biz bu hususta da sadece birkaç örnek vermekle yetineceğiz. İlgili kaynaklarda tabiinin önde gelen şahsiyetlerinden biri olan Masruk b. Acda'nın gemide bile yerden gayrısına secde etmeği câiz görmediği yer almıştır.[22] Peki, Masruk'un bu fetvayı imkânsızlıktan dolayı verdiği söylenebilir mi?

Yine Kûfe'nin fakihi İbrahim-i Nahaî'nin, namaz kılarken hasırın üzerinde durduğu ve secdelerini ise, yere yaptığı, bize ulaşan kesin bilgilerdendir.[23] İbrâhim-i Nahaî'nin imkânsızlıktan dolayı böyle yaptığı kabul edilebilir mi? Bakınız o hasıra bile iktifa etmiyor ve secde ederken alnının bizatihi yere değmesini tercih ediyor. O böyle yapıyor; çünkü biliyor ki, secdenin yerin üzerine olması daha faziletlidir ve Allah karşısında tevazu ve küçülmenin son derecesi olan secdenin mahiyetine daha uygundur.

Yine İbn-i Abbâs'ın öğrencisi Atâ, her halükârda yer üzerine secde etmenin gerekli olduğuna fetva vermiştir. İbn-i Cureyh şöyle diyor: Ben Atâ'ya "İnsanın şilte veya hasır parçası üzerine secde etmesi câiz midir?" diye sordum. Atâ "Eğer alnının ve elinin altında olmazsa, dizini onun üzerine koysa bile secdesinde bir sakınca yoktur. Çünkü yüzünü yere koymaktadır" cevabını verdi."[24] Atâ'nın bu fetvası da aynı gerçeği gözler önüne sermektedir.

Yine Karilerin ve tabiinin büyüklerinden biri olan Ubeydetü’l Selmânî de aynı görüş üzereydi. İbn-i Sîrîn şöyle diyor: "Benim alnım yaralanmıştı. Dolayısıyla da onun üzerini sarmıştım. Bu arada Ubeydetü’l Selmani'ye o sarığın üzerine secde edip edemeyeceğimi sordum. Ubeyde: "Hayır o sarığı kaldırmalısın" dedi."[25]

Keza Urve b. Zubeyr'in yerden gayri bir şeyin üzerine secde etmekten sakındığı rivayet edilmiştir.[26]

Açıktır ki, mezkûr ihtimal ashap ve tabiinin bir ömür boyu sürekli olarak yaptığı bu amellerini tevcih etmekten âciz kaldığı gibi, bunun gerekli olduğuna ve aksinin câiz olmadığına dair olan fetvaları, onların bu icraatlarını yukarıda işaret edilen ve benzeri nedenlerle değil, aksine ellerinde onları buna mülzem kılan şer'î bir gerekçenin olduğunu göstermektedir. Peki, o şer'î gerekçe neydi?

Açıktır ki, Hz. Resulullah'ın (s.a.a) icraatı ve sünneti bu hususa gerekçe teşkil etmeye yeterlidir. Çünkü o Hazretin (s.a.a) sünnet ve icraatı da Müslümanlara şer'î gerekçe teşkil etmektedir. Allah-u Teâlâ, Allah'ı ve ahiret günündeki saadeti dileyenler için o Hazretin (s.a.a) en güzel örnek teşkil ettiğini ve neyi getirmişse ona uymalarının zorunlu olduğunu bildirmiştir.[27] Özellikle de konu şer'î bir konu olup o Hazret (s.a.a) de "Ben nasıl namaz kılıyorsam, siz de o şekilde namaz kılın"[28] buyurmuştur.

İlaveten, Hazret (s.a.a) yalnızca bu icraatıyla iktifa etmemiş ve ilahi bir elçi olarak bizatihi secdenin bu şekilde yapılması gerektiği doğrultusunda sözlü açıklamalarda bulunmuş ve emretmiştir. Bizim, o Hazretin (s.a.a) bu doğrultuda olan açıklama ve emirlerinin tamamına burada yer vermemiz imkânsızdır. Dolayısıyla sadece birkaç örnek vermekle yetinip, size ilgili geniş kaynaklara müracaat etmeyi tavsiye edeceğiz.

Hazretin (s.a.a) bu husustaki sözlü açıklama ve emirlerini birkaç bölüme ayırabiliriz:

a)-Çakıl üzerine secde eden Müslümanlar, yakıcı sıcaktan dolayı çakıl üzerine secde etmelerinin zorluğunu Hazrete (s.a.a) şikâyet ediyorlar. Ama Hazret (s.a.a) onların bu şikâyetlerini görmezlikten geliyor ve onlara "Elbisenizle veya benzeri bir şeyle alnınızı ve elinizi sıcaktan koruyabilirsiniz" demiyor. Oysa bu hususta müsaade gelse bile bu, mutlak cevaz anlamına gelmemektedir ve sadece zaruret halinde câiz olduğunu ispat edebilir. Nitekim ileride zaruret halinde buna müsaade edildiğini göreceğiz. Ashabın şikâyeti hususunda birçok hadis vardır. Biz sadece ikisini zikretmekle yetineceğiz:

1-Beyhakî, Habbab b. Ert'in şöyle dediğini rivayet etmiştir: "Şiddetli sıcaklık nedeniyle secde halinde alın ve ellerimizin yanmasını Hz. Peygamber'e (s.a.a) şikâyet ettik. Fakat Hazret (s.a.a) şikâyetimizi kabul etmedi."[29]

2-İbn-i Mes'ud dedi ki: "Biz yakıcı sıcaklıktan dolayı Hz. Peygamber'e (s.a.a) şikâyette bulunduk. Ama Hazret bizim şikâyetimizi kabul etmedi."[30] Ehl-i Sünnet'in önde gelen âlimlerinden olan İbn-i Esir "En-Nihâye" adlı kitabında yukarıda naklettiğimiz Habbâb'ın hadisini naklettikten sonra, şunları kaydediyor: "Fakihler bu hadisi secdeler bölümünde zikrediyorlar. Çünkü ashap, sıcaklığın şiddetinden secde ederken elbiselerinin kenarlarını alınlarının altına koyuyorlardı. Ama bu eylemden men edildiler. Çünkü onlar çakıl üzerine secde etmelerinden duydukları zahmeti Hz. Resulullah'a (s.a.a) şikâyet edince, onlara elbiselerinin kenarları üzerine secde etmeye müsaade edilmedi." Ben diyorum ki, bu hadislerden elbise dışındaki başka bir şeyle de alnın yere değmesini önlemenin câiz olmadığı anlaşılmaktadır. Çünkü eğer bu câiz olsaydı, Hazret ashaba evlerinden getirecekleri deri veya elbise parçası gibi başka bir şeyle alınlarını sıcaktan koruma izni verirdi. Oysa bu hadislerde böyle bir şeye cevaz verildiğinden bahsedilmiyor.

b)-Hz. Resulullah (s.a.a), secde ederken alınlarının toprağa değmesinden korunmaya çalışan ashaba alınlarını toprağa koymalarını emrediyor. Bu hususta da birçok hadis gelmiştir. Biz onlardan sadece birkaçına değineceğiz:

1- Hâlidü’l Cuhenî şöyle demiştir: "Peygamber-i Ekrem (s.a.a) Suhayb'in secde ederken güya topraktan korunmaya çalıştığını görünce, ona "Ey Suhayb! Yüzünü (alnını) toprak üzerine koy" buyurdu.[31]

2- Ümm-ü Seleme şöyle demiştir: "Peygamber-i Ekrem (s.a.a), ismi “Aflah” olan bir hizmetçimizin secde ederken yeri üflediğini görünce, ona "Ey Aflah! Alnını toprağa koy" buyurdu."[32]

3-Bir hadiste şöyle nakletmiştir: "Hz. Resulullah (s.a.a) Muaz'a: "Secde ederken yüzünü (alnını) toprağa bulaştır" buyurdu."[33]

4-Ebu Sâlih şöyle diyor: Ben, Ümm-ü Seleme'nin yanına gittim. Bu arada onun kardeşinin oğlu da geldi ve onun evinde iki rekât namaz kıldı. Ancak secde ederken toprağı üfleyince, Ümm-ü Seleme ona "Ey kardeşimin oğlu! Toprağı üfleme. Çünkü ben Hz. Resulullah'ın (s.a.a) “Yesâr” ismindeki hizmetçisinin secde ederken toprağı üflediğinde, ona "Allah için yüzünü (alnını) toprağa koy" buyurduğunu duydum" dedi.[34] Görüldüğü üzere bu hadislerde secde ederken alnın yere koyulmasına ilaveten, yerdeki tozun üflenmesinden bile sakınılmasına emredilmiştir.

c)-Hz. Resulullah (s.a.a) secde ederken sarığın alnın üzerinden kaldırılmasını emrediyor. Bu hususta da çok sayıda hadis gelmiştir. Biz onların bir kaçını örnek olarak zikredeceğiz:

1-Ali (a.s) şöyle buyurdu: "Sizden biri namaz kıldığınızda sarığını yüzünden (alnından) kaldırsın. Yani sarığı üzerine secde etmesin."[35]

2-Sâlih b. Havânü’s-Sebaî şöyle demiştir: "Hz. Resulullah (s.a.a) bir kişinin yanında namaz kıldığını gördü. O adam alnına sarık sarmıştı. Hazret onun sarığını alnından kaldırdı."[36]

3-Ayaz b. Abdullah El-Kureyşî şöyle demiştir: "Hz. Resulullah (s.a.a) bir kişinin sarığının üzerine secde ettiğini görünce eliyle alnına işaret ederek, sarığını alnından kaldırmasını emretti."[37]

4-Bir hadiste şöyle geçer: "Hz. Resulullah (s.a.a) secde ederken alnından sarığı kaldırırdı."[38] Bu hadislerden Peygamber-i Ekrem’in (s.a.a) zamanında toprağın üzerine secde edilmesinin lüzumunun oldukça kesin ve bilinen bir şey olduğu anlaşılmaktadır. Öyle ki, Müslümanlardan biri secde ederken alnını sarığın bir parçası üzerine koyarak toprağın üzerine secde etmekten sakınınca, hemen Peygamber-i Ekrem (s.a.a) tarafından uyarılır ve ona doğru secde şekli öğretiliyordu. Oysa eğer sarığın bir parçası gibi her şeyin üzerine secde etmek câiz olsaydı, kesinlikle Hazret onları bundan alıkoymazdı.

d)-Hz. Resulullah (s.a.a) secde ederken alnın ve burnun iyice yere (toprağa) koyulmasını emretmiştir. Bu hususta da çok sayıda hadis gelmiştir. Biz onlardan sadece ikisini zikretmekle yetineceğiz:

1-Peygamber-i Ekrem (s.a.a) şöyle buyurmuştur: "Sizden biri namaz kıldığında kibrinin çıkması için alnını ve burnunu iyice yere (toprağa) yapıştırsın."[39]

2-İbn-i Abbâs şöyle demiştir: "Hz. Resulullah (s.a.a) şöyle buyurdular: “Secde ettiğinde alnını ve burnunu iyice yerin (toprağın) üzerine koy."[40] Bu ve benzeri hadisler de secde ederken alnın yerin üzerine koyulmasının gerektiğini açıkça göstermektedir.

e)-Hz. Resulullah (s.a.a) yeryüzünün kendisi ve ümmeti için secdegâh ve temizleyici kılındığını açıklıyor. Bu alanda da Hazretten çok sayıda hadis nakledilmiştir. Biz bu hadislerden de sadece bir kaçına değinmekle yetineceğiz:

1-Peygamber-i Ekrem (s.a.a) şöyle buyurmuştur: "Yeryüzü benim için secdegah ve temizleyici kılınmıştır."[41]

2-Hz. Resulullah (s.a.a) şöyle buyurmuştur: "Yeryüzünün tamamı bizler için secdegâh ve temizleyici kılınmıştır."[42]

3-Hz. Resulullah'tan (s.a.a) yine şöyle nakledilmiştir: "Yeryüzü bana temiz, temizleyici ve secdegâh kılınmıştır."[43]

Bütün muteber kaynaklarda tevatür haddinde nakledilen bu hadislerle iki hüküm beyan edilmiştir: Birincisi yerin temizleyici oluşu, yani su bulunmayan veya suyun kullanılmasının sakıncalı olduğu yerlerde abdesti gerektiren konularda yere teyemmüm edilebileceği hükmüdür. İkincisi ise, yerin secdegâh oluşudur. Dolayısıyla bu hadislerden şu sonuç çıkar: Secde ancak teyemmümün câiz olduğu şeyin üzerine yapılabilir. Açıktır ki, teyemmüm ancak yerin üzerine yapılabilir. O halde secde de ancak yerin üzerine yapılabilir. Ve nasıl ki elbise ve halı gibi şeylerin üzerine teyemmüm etmek doğru değilse, bu hadisler gereğince secde de aynı hükmü taşımaktadır.

Elbette, sonradan Hz. Resulullah (s.a.a) gelen ruhsat üzere, şiddetli sıcaklık veya soğukluk gibi zaruret hallerinde ashabın elbiseleri üzerine secde etmelerine de izin vermiştir. Bu husustaki hadisler de çok fazladır. Ancak sözün fazla uzamaması için biz onları nakletmekten sakınıyoruz. O halde zaruret hali dışında yer üzerine ve yerden sayılan insanın tüketmediği bitkilerden hazırlanan sergiler üzerine secde etmek gerekmektedir. Zaten Ehl-i Beyt mektebinin bağlıları olarak bizlerin de hem amelimiz bu yöndedir ve hem de fetvalarımız.  

O halde aziz kardeşim, konu sizin sandığınız gibi basit olmadığı gibi, ne olursa olsun temiz bir şeyin üzerine secde etmekten ibaret de değildir. Hayır, secde yere olmalıdır. Yer de toprak, taş ve bitkilerden ibarettir. Yok, eğer siz Hz. Resulullah'ın (s.a.a) bu sünneti ve açıklamalarına rağmen, başka bir mantık ortaya koymak istiyorsanız ve Allah’ın maksadının, ne olursa olsun temiz bir şey üzerine secde etmekti, Resulullah'ın (s.a.a) yer üzerinde ısrar etmesini de haşa anlamsız buluyorsanız, benin söyleyecek bir sözüm kalmaz. Çünkü biliyorum ki, bu mantık sahipleri bizatihi Hz. Resulullah'ın (s.a.a) kendi döneminde bile olmuş ve o Hazretin gözünün içine baka baka "Sen hata yapıyorsun; Allah'ın maksadı bu değildir" diyebilmişlerdir.

Hudeybiye anlaşmasında o Hazrete: "Sen bu anlaşmayla müminleri zelil ettin" anlamına gelen sözleri sarf etmediler mi?! Veya Hazretin, Abdullah b. Ubeyy'e namaz kılmak istediğinde, sanki Allah Resulü (s.a.a) kendine inen Kur’an’ın anlamını bilmiyor da o zatlar biliyormuşcasına, küstahça Hazretin yakasından çekerek "Allah seni münafıklara namaz kılmaktan men etmemiş midir?" demediler mi?! Yahut Hazretin son anlarında yanında bulunan ashabına "Bana bir kalem ve sayfa getirin, size öyle bir şey yazdırayım ki, benden sonra asla sapıklığa düşmeyesiniz" buyurduğunda, "Bize Allah’ın kitabı yeter; bırakın onu, ona hastalığı galebe çalmış ve ne söylediğinin farkında değildir" söylemediler mi?! Ancak kesin olan bir şey var ve o da Allah-u Teâlâ’nın bu mantığı kabul etmediğidir.

Allah-u Teâlâ "Resul size ne verirse onu alın ve neden sakındırırsa da ondan elinizi çekin"[44] ve "Allah ve Resulü bir işi emrettikleri zaman, mümin erkek ve kadınların kendi isteklerine göre hareket etme hakları yoktur."[45] buyuruyor. Her neyse, sanıyorum bu konuyu biraz fazla irdeledik. En iyisi bu konuyu Ehl-i Beyt İmamlarından nakledilen bir hadisle kapatalım:

Hişâm b. Hakem şöyle diyor: Ben, İmam Sadık’a (a.s) nelerin üzerine secde etmenin câiz olduğunu sorduğumda, İmam (a.s) şu cevabı verdi: "Secde, sadece yere ve yenilen ve giyilenler hariç, yerden bitenlerin üzerine câizdir." Ben "Fedan olayım, bunun sebebi nedir?" dedim. Hazret şöyle buyurdu: "Çünkü secde etmek Allah karşısında huzu etmek ve küçülmek demektir. Bu yüzden de yenilecek ve giyilecek şeyler üzerine secde etmek doğru değildir. Zira dünya oğulları (düşkünleri) yedikleri ve giydikleri şeylerin kullarıdırlar. Hâlbuki secde eden, secde anında Allah’a kulluk etmektedir. Dolayısıyla da ona secde halinde dünyaya aldanmış olan dünya uşaklarının mabudu olan şeylerin üzerine alnını koyması doğru olmaz. Alnını yere koyması ise daha efdaldir. Çünkü bu, Allah'a karşı tevazu ve küçüklüğünü göstermek için daha uygundur."[46]

 Evet, aziz kardeşim, diğerleri ne diyor ve nasıl yorumluyorlarsa yorumlasınlar. Biz, Hz. Resulullah (s.a.a), Ehl-i Beyt'i ve ashabının büyüklerine uyarak, yere ve yerden biten yenilmeyen ve giyilmeyen, kısacası maddi değeri olmayan ve yerden sayılan şeylerin üzerine secde ediyoruz. Zaten Hz. Resululah (s.a.a) ve Ehl-i Beyt İmamlarının da değindiği gibi, Allah karşısında küçülmenin nihayet derecesi olan secde etmenin kendisi de bunu iktiza etmektedir.

Bu zamanda da artık camiler birbirinden güzel ve pahalı sergilerle döşendiği için, ya yanımızda insanın tüketmediği bitkilerden hazırlanan seccadeler bulundurur ve onun üzerine secde ederiz, ya da küçük bir toprak parçasını yanımızda taşır ve secde ederken alnımızı onun üzerine koymakla Cenab-ı Hak karşısında nihayet derece tevazu ve küçüklüğümüzü sergileriz.

Vesselamu aleykum ve rahmetullah.

---------------

[1]- Sünen-i Nesâi, h. 1071; Sünen-i Ebî Davud, h. 338; Müsned-i Ahmed b. Hanbel, h. 13982, 13983.

[2]- Ahbar-u Mekke, c.3, s.151.

[3]- Tabakatü’l Kübra, c.6, s.79.

[4]- Muvatta-i Mâlik, , h. 335, 357.

[5]- Muvatta-i Mâlik, h. 338 ve Sünen-i Beyhakî, Enes’in hadisi, c.1, s.439.

[6]- Sünen-i Ebî Davud, h. 1108; Müsned-i Ahmed, h. 23170.

[7]- Buhârî, h. 269, 1879; Müslim, h. 1993, 1994, 1995; Nesâi, h. 1083; Sünen-i Ebî Davud, h. 760, 1174; Muvatta-i Mâlik, h. 611.

[8]- El-Musannaf, c.1, s.379; Kenzü’l Ümmâl, c.4, s. 212; Sünen-i Beyhakî, c.2, s.102; Siretunâ (Allâme Eminî), s.127.

[9]- Ahkâmü’l Kur'ân (Cessâs), c.3, s.36; Müsned-i Ahmed...

[10]- Siretunâ, s.127; Sünen-i Beyhakî, c.2, s.1-21.

[11]- El-Musannaf, c.1, s.394; Sünen-i Beyhakî, c.2, s.421; Müsned-i Ahmed, h. 2300, 2674, 3199, 4502 ve Sünen-i Tirmizî, h. 124, 303; Tarih-i İsbahân, c.2, s.141; Mecmeü’z-Zevâid, c.2, s.65; Sünen-i Nesâi, h. 271, 381, 730; Sünen-i İbn-i Mâce, h. 624, 1018; Sahih-i Müslim, h. 450; Sahih-i Buhârî, h. 366, 368.

[12]- Sünen-i Beyhakî, c.2, s.106.

[13]- Ahmed b. Hanbel, h. 2264.

[14]- Sünen-i İbn-i Mâce, h. 1031; Müsned-i Ahmed, h. 18186.

[15]- Sahih-i Müslim, h. 1054; Müsned-i Ahmed, h. 12733.

[16]- Sahih-i Müslim, h. 1053, 1054; Sünen-i Tirmizi, h. 217; Nesai, h. 729, 792; Sünen-i Ebî Dâvud, h. 517, 562; Müsned-i Ahmed, h. 11890, 12018, 1249…; Muvatta-i Mâlik, h. 226; Sünen-i Dâremi, h. 1256.

[17]- El-Musannaf, c.1, s.379; Siretunâ, s.128; Kenzü’l Ümmâl, c.4, s.212.

[18]- El-Musannaf, c.1, s.367; Tuhfetü’l Ahvezî, c.1, s.273; Siretunâ, s.128; Mecmeü’z-Zevâid, c.2, s.57.

[19]- Kenzü’l Ümmâl, c.4, s.100; Mecmeü’z-Zevâid, c.2, s.126.

[20]- Sünen-i Beyhakî, c.2, s.105.

[21]- Sünen-i Beyhakî, c.1, s.107; Muvatta, c.1, s.177.

[22]- Tabakâtü’l Kübrâ, c.6, s.53; El-Musannaf, c.2, s.583; Siretunâ, s.136.

[23]- El-Musannaf, c.1, s.397; Siretunâ, s.128; Tuhfetü’l Ahvezî, c.1, s.273; Mecmeü’z-Zevâid, c.2, s.57.

[24]- El-Musannaf, c.1, s.391, 392.

[25]- El-Musannaf, c.1, s.401.

[26]- Fethü’l Bârî, c.1,s.410; Şerhü’l Ahvezî, c.1, s.172.

[27]- Ahzab, 21; Haşr, 7.

[28]- Sahih-i Buhâri, h. 595, 5549, 6705; Sünen-i Dârimi, h. 1225.

[29]- Sünen-i Beyhakî, c.1, s.433 ve, c.2, s.105, 107; Sahih-i Müslim, h. 981; Müsned-i Ahmed, h. 20144, 20153; Sünen-i Nesâî, h. 493; Sünen-i İbn-i Mâce, h. 667; El-Musannaf, c.1, s.544 vs..

[30]- Siretunâ, s.127; Sünen-i İbn-i Mâce, h. 668; Lisânü’l Mizân, c.2, s.63.

[31]- El-Musannaf, c.1, s.392; Kenzü’l Ümmâl, c.4, s.100.

[32]- Kenzü’l Ümmâl, c.4, s.99; El-İsâbe, c.1, s.58; Şerhü’l Ahvezî, c.8, s.86; Sünen-i Tirmizî, h. 348; Müsned-i Ahmed, h. 25519.

[33]- İrşâdü’s-Sârî, c.1, s.405.

[34]- Müsned-i Ahmed, h. 25360.

[35]- Kenzü’l Ümmâl, c.4, s.212; Sünen-i Beyhakî, c.2, s.105; Siretunâ, s.128.

[36]- Sünen-i Beyhakî, c.2, s.105; Siretunâ, s.128; Üsdü’l Ğâbe, c.3, s.9.

[37]- Sünen-i Beyhakî, c.2, s.105; Siretunâ, s.128; Üsdü’l Ğâbe, c.3, s.9.

[38]- Et-Tabakât, c.6, s.151.

[39]- En-Nihâye, (İbn-i Esir) “Rağm” maddesi.

[40]-Ahkâm-ül Kur'ân (Cessâs), C.3, S.209, Müsned-i Ahmed, Hadis: 2473.

[41]- Sahih-i Buhârî, h. 323, 419; Sahih-i Müslim, h. 812, 2755; Sünen-i Nesai, h. 429; Sünen-i İbn-i Mâce, h. 560; Sünen-i Ebî Davud, h. 413; Müsned-i Ahmed, h. 89, 8969, 9328, 10113, 20337, 20352; Sünen-i Beyhakî, c.1, s.212 vs...

[42]- Sahih-i Müslim, h. 811; Müsned-i Ahmed, h. 22167 vs...

[43]- Sünen-i Beyhakî, c.6, s.291; Müslim, h. 810; Buhârî, h. 323, 419; Nesâî, h. 429, 728; Müsned-i Ahmed, h. 13745; Sünen-i Dârimî, h. 1353 vs...

[44]- Haşr, 7.

[45]- Ahzab, 36.

[46]- Bihârü’l Envâr, c.82, s.147.