Bismillahirrahmanirrahim

Tövbe İçin Günahı Tanımanın Gerekliliği

Gerçekte tövbe, batıldan hakka dönüş olduğundan dolayı ancak günahın tanınması durumunda mümkün olur. Hâce Abdullah Ensarî bu hususta şöyle buyurmuştur: "Tövbenin doğruluğu ancak günahın tanınmasına bağlıdır."

Günahı tanımak için üç şeye önem verilmeli ve dikkat edilmelidir:

1- İnsan bilmelidir ki günah işlemekle doğru yoldan sapacak, hayâ perdesi yırtılacak, ilâhî koruma surundan çıkmış olacaktır.

Kur’an-ı Kerim şöyle buyurmaktadır: “Kim Allah'a sımsıkı yapışırsa, şüphe yok ki o, dosdoğru yola sevk edilmiştir”.[1]

2- Yaratana itaatsizlik ederek günah işlediğinde duyduğu sevinç ve hazzı, hüzün ve kederle telafi etmelidir.

3- Hakk'ın huzurunda bulunduğunu yakinen bildiği hâlde, günah işledikten hemen sonra tövbe etmeyerek ihmalkâr davrandığını göz önünde bulundurmalı, bu ihmalini telafi etmeli ve tekrar günaha dönmemeye kararlı olmalıdır.

Eğer tövbe ve eserlerine dikkat edecek olsak, şu sonuca ulaşacağız: Yüce Allah, kendisiyle ilişki kurması için ihtiyaç duyduğu bütün imkânları insana vermiştir. İnsan, kendisine verilen bu imkânları kullanarak yüce Allah ile yeniden sevgi ve ülfet bağı kurabilir. Yüce Allah, kulunun kendisiyle ilişki kurabilmesi için her zaman bir açık kapı bırakır. Bu, çok önemli ve dakik bir noktadır.

Yüce Allah'ın bu yöndeki ısrarı, kuluna muhtaç olduğunu göstermez. Çünkü yüce Allah zatı itibariyle ganidir; ne zatında ve ne de sıfatlarında hiçbir ihtiyaç yoktur. Allah özellikle kulunu tehlikelerden korumak ve kurtarmak için dönüş kapısını açık bırakmıştır.

Yüce Allah Tövbe Edeni Sever

Tövbe eden insanın elde edeceği en büyük mükâfat, yüce Allah katında sevilir olmaktır. Kur'ân-ı Kerim bu gerçeğe şöyle vurgu yapmıştır: “Şüphe yok ki Allah, adamakıllı tövbe edenleri... sever.”[2]

Yüce Allah Resulü (s.a.a) şöyle buyurmuştur: Tövbe eden kimse Allah'ın habibidir.

Allah Resulü’nün (s.a.a) bir diğer buyruğu şöyledir: Allah katında, tövbekâr erkek veya kadından daha çok sevilen bir varlık yoktur.

Allah Resulü (s.a.a), yüce Allah'ın bu sevgi ve sevincini şöyle açıklamıştır: Yüce Allah, kulunun tövbesine, susuzun suya ulaşmasından, insanın yitiğini bulmasından ve akimin (soysuzun) evlat sahibi olmasından daha çok sevinir.[3]

İmam Cafer Sadık'ın (a.s) konu hakkındaki bir buyruğu şöyledir: Şüphesiz şanı yüce Allah, yitiğini bulan kimsenin sevinmesi gibi mümin kulunun tövbe etmesiyle sevinir.[4]

İnsan bu durumdan faydalanarak inançlarını ihya etmeli, evrenin Allah'ının aşkıyla gönlünü ve ruhunu diriltmeli, yaşamından azık toplamalı, hayatın acılığını tatlıya dönüştürmeli, ömrünün kalan süresinde ilâhî sevgiyi az da olsa tatmalıdır.

İnsan kendisine şöyle sormalıdır: Niye kendine böyle haksızlık ettin? Kendi Allah'ına niye yabancılaştın? O, senin için vefalı bir dost değil miydi? Hayatın her aşamasında seni koruyan O, değil miydi? İstediğin zaman senin dertlerini ve yakarışını dinlemeye hazır değil midir? Dermansız dertlerine derman olan O, değil midir? Her türlü nimeti sana veren Allah'tan niçin gafilsin? Diğer bütün varlıklar sana gıpta ediyorlarken, sen neden kendine gelmezsin? Sana mühlet veren, fırsat tanıyan O, değil midir? Büyük bildiğin insanların karşısında işleyemediğin büyük günahları O'nun huzurunda niye işledin? Yaptığın her şeye O'nun hazır ve nazır olduğunu bilmez misin?

Öyleyse O'nun huzuru olan dünyada ilâhî edeple müeddep olmaya gayret etmeli ve her zaman yüce Allah'ın fazlına ve rahmetine ümitli olmalıyız.

--------------

[1]- Âl-i İmrân, 101.

[2]- Bakara, 222.

[3]- Muhaddis Nurî, Müstedrekü'l-Vesâil, c.12, s.126.

[4]- Şeyh Küleynî, Usul-u Kafî, c.2, s.436.