Resul-ü Ekrem (s.a.a) şöyle buyuruyor: Her kim benim gibi yaşamak; benim gibi ölmek ve benimle Allah’ın hazırladığı üstün cennette kalmak isterse, benden sonra Ali’yi kendine veli kabul etsin. Onu sevenleri sevsin ve benden sonra Ehlibeyt’ime iktida etsin, (uysun). Çünkü onlar benim, benim akrabamdırlar. Benim toprağımdan yaratılmışlardır. Benim ilmim ve fehmim onlara verilmiştir. Ümmetimden onların faziletlerini yalanlayanlara ve benimle onların yakınlığını koparanlara vay olsun; Allah benim şefaatimi onlara nasip eylemesin.[2]

Daha sonra da zikrettiğimiz “Sakaleyn” hadisi “Gemi hadisi” “Yıldızlar” hadisi, Ehlibeyt’in (a.s) faziletine delalet etmektedir.

Mukrizi, Müslümanların çoğunluğunu Ehlibeyt (a.s) hakkında suçlu ve kusurlu görmüştür. Ehlibeyt (a.s) hakkında yazmış olduğu kitabın baş bölümlerinde, bu kitabı yazmanın sebebini şöyle açıklamıştır: Müslümanların çoğunluğunu Ehlibeyt hakkında kusurlu gördüğüm, onların hakkından yüz çevirdiklerini ve onların haklarına cahil olduklarını gördüğüm için onların (Ehlibeytin) yüceliğini ve makamını içeren bu özet kitabı telif ettim” [3]

Ehli Sünnetin önde gelen meşhur alimleri tarafından, Ehlibeyt’in (a.s) makam ve faziletlerine dair kitaplar her dönemde yazılmıştır. O kitaplardan birkaçı şunlardan ibarettir: Şeyh Süleyman Belehi Hanefi - Yenabiu’l Mevedde; Cemaleddin Zerendi - Miracu’l Vüsul Fi Marifeti Âl-i’r-Resul; Hafız Ebu Naim İsfahani - Menakib ve Fezail-u Ehlu’l Beyt; İbn-i Meğazili Şafii - Menakib-i Ehlu’l Beyt; Seyyid Ebu Bekr b. Şihabu’d-Din - Reşvetü’s-Sadi min Behri Fezail-i Ben-in Nebiyyi’l Hadi; Şeyh Abdullah b. Muhammed b. Amir Şüberavi - Kitabu’l İthaf bi Hubbi’l Eşraf; Celaleddin Suyuti - ihyau’l Meyyit bi Fezail-i Ehli’l Beyt; Şeyhü’l İslam İbrahim b. Muhammed Hemuyeni - Feraidu’s-Simtayn Fi Fezaili’l Murteza vez-Zehra ves-Sibtayn; İmamu’l Herem Şafii - Zehairu’l Ukba; Nured-din b. Sebbah Maliki – Füsulu’l Mühimme Fi Fezaili’l E’imme; İbn-i Cevzi - Tezkiretu’l Hevas; Muhammed b. Yusuf Genci Şafii - Kifayetu’t-Talib; Muhammed b. Talha Şafii - Metalibu’s-Süul Fi Menakib-i Al-ir-Resul; Harazemi - El- Menakib; Gazi Behlûl Behcet efendi - Teşrih ve Muhakeme der Tarih-i Al-i Muhammed...

Zikretmiş olduğumuz en son kitap, yakın tarihimizin, Türkiye’nin Anadolu bölgesinde ve İstanbul’da, akıl, nakil, fıkıh ve irfan ilimlerinde meşhur olan Gazi Behlül Behcet efendi tarafından kaleme alınmıştır.

Ehli Sünnetin dört mezhebinden birisi olan Şafii mezhebinin imamı, İmam Şafii’ye şöyle dediler: Halk Ehlibeyt’in fazilet ve makamlarını dinlemeye tahammül edemiyor. Eğer, bizden birisinin Ehlibeyt’in (a.s) faziletini söylediğimizi görürlerse, “Bu Rafizidir” derler. Şafii bunu duyar duymaz, şu şiiri okumuştur: “Bir mecliste Ali, Fatıma, Hasan ve Hüseyin zikrolunduğu zaman, bazı düşmanlar halkı Ehlibeyt zikrinden alı koymak için başka bir söz ortaya atarlar.... ve “Bu Rafizilerin sözüdür” derler.

Ben (Şafii) Fatıma’nın muhabbetini Rafizilik görenlerden Allah’a sığınırım. Rabbimin salatı Al-i Resul’e olsun ve onun laneti böyle bir cehalete olsun. [4]

Şafii, daha sonra şöyle demiştir: Bana, “Rafizi oldun” dediler. “Hayır, Rafizilik benim dinim ve inancım değildir” dedim. Ama hiç şüphesiz ben, en üstün imamı ve hidayetçiyi seviyorum. Eğer vasiyi sevmek Rafizilikse, öyleyse ben herkesten daha Rafiziyim. [5]

---------------

[1]- Sünen-i Tirmizi, c. 2, s. 308; Müstedreku’s-Sahiheyn, c. 3, s. 149.

[2]- Müstedrek-i Hakim, c. 3, s. 128; Kenzu’l Ummal, c. 6, s, 155.

[3]- Fezl-u Al-il Beyt, s. 17.

[4]- Füsulu’l Mühimme, s. 5; Yenabiu’l Mevedde, Bab: 62.

[5]- Yenabiu’l Mevedde, Bab: 62, s. 355; Nüru’l Ebsar, s. 139; Füsulu’l Mühimme, s. 4.