Soru: Neden Hz. Fatıma (s.a) zalimlere karşı haykırırken, Hz. Ali (a.s) susuyordu ve ameli bir eyleme girişmiyordu? Hatta Hz. Fatıma'nın (s.a) zahirde Hz. Ali'nin (a.s) bu tutumuna karşı itiraz sayılabilecek bazı sözleri nakledilmektedir. İkisinin de masum olduğuna inandığımız bu iki güzide insanın bu farklı tavırlarını masum olduklarını da dikkate alarak nasıl yorumlayabiliriz?

Cevap: Her şeyden önce şunu bilmeliyiz ki masum oldukları tartışılmaz delillerle sabit olan masum önderlerimizin, zahirde bazen farklı tavırlarının her birisinin bir hikmet ve felsefesi vardır. Her birisi kendi yerinde ve özel şartlarında doğru ve gereklidir. Hz. Hüseyin'in (a.s) zalimlere karşı kahramanca savaşı ne kadar doğru ve gerekli idiyse, Hz. Hasan'ın (a.s) Muaviye ile ateşkesi de, İslam'ın maslahatı açısından o kadar doğru ve gerekliydi. Biz anlasak da anlamasak da bu böyledir.

Hz. Ali (a.s) ve Hz. Fatıma'nın (s.a) aynı zamandaki farklı tutumlarında da benzer hikmetleri aramak gerekir. Yani İslam'ın maslahatı açısından Hz. Ali'nin (a.s) susması, Hz. Fatıma'nın (s.a) da haykırması gerekirdi.  Hz. Fatıma'nın (s.a) Hz. Aliye (a.s) söylediği o sözler de aynı istikamette yorumlanmalıdır.  Aslında bu haykırışlar ve tavırlar, o mazlum masumların ne kadar zor şartlarda bulunduklarını ortaya koyma ve olaylardan habersiz ve zahiri gören kimselere hakikatleri anlatma ve gereken mesajları verme açısından en güzel yöntemdi. Bir taraftan Hz. Fatıma (s.a) gibi Hz. Peygamber (s.a.a) yadigarı birisinin yürek parçalayan feryatları, bir taraftan da Hz. Ali (a.s) gibi bir yiğidin bütün bunlara rağmen İslam'ın genel maslahatları açısından susmaya mecbur kalışı. Her ikisi de olması gereken ve olmadığı takdirde hüccetin tamamlanamayacağını ortaya koyan ve birbirini tamamlayan iki farklı eylem. Tabi gören göz ve idrak eden kalp olursa...