Kudüs’te, Gazze’de yaşayan kardeşlerim!

Her sabah gözlerimi yeni bir güne açtığımda; adımlarımı yeni bir güne attığımda;

Aydınlık yerini sessiz geceye bıraktığında;

Yalnızlığınızı görüp te nasıl huzurlu olabilirim..!

Bir İnsan Düşünün ki;

Kutsal topraklarında;

Can, mal, inanç güvenliği düşmanın elinde olsun!

Tanımadığın “caniler” evini, yurdunu işgal etsin!

Çocukları, kadınları, haksız yere kelepçelesin!

Canını, canlarını istediğinde dövüp istediğinde şehit etsin!

Öz vatanının da garip bırakacak her zulmü reva görsün!

Kan içici, hilekar, nankör bir avuç “Cani” belirledikleri hedefte her türlü insafsızlığı mübah bilsin!

Her yeri saran tehlike her yer de vahşet olsun!

****

Unutmadık!

Gazze’de bebeklerin cansız bedenlerini!

Minik eller, minik gözlerin masumluğunu!

Nice bebekler anasız;

Nice ana kucağı bebeksiz kaldı!

Nice umutları, hayalleri ateşle yaktılar!

Nice hedefleri, nice gelecekleri yıktılar!

Gelinlikler vitrinde, çeyizler sandıkta ağıt oldu!

Unutmadık!

Çocukların yardım edin feryatlarını!

Bombaların ateşinde insanların “Yok mu bize yardım eden haykırışlarını”!

Kimisinin sesleneceği kimse yok etrafında sesine ses verecek yok yanı başında!

Kimisi kollarını kaybetti kimisi bacaklarını!

Nasıl dayansın anneler, babalar bu sahnelere!

İşte kalemin durduğu nokta!

İşte sözün bittiği yer!

****

Mümin Mümin’in kardeşi değil mi?

Kardeşlerimin canları, malları, güvende olmadan hakkım var mı gülmeye?

Ailemizle sıcak bir yuvada iyi şartlarda yaşamımızı idame ettirebiliyorsak ve eğer bizler Müslüman olduğumuzu iddia ediyorsak inanç yoldaşlarımızın zorluk içinde olduklarını bile bile nasıl rahat edebiliriz!

Bizler normal şartlarda çocuklarımızın isteklerine tahammül edemezken; can, vatan derdimiz yokken; biraz daha ferahlık peşinde koşarken;

Gazze’de anneler, babalar çocuklarının açlıklarına, hastalıklarına, cansız bedenlerinin acısına nasıl dayansınlar?

Her bir bebeğin ölümüne sessiz kalmak “Rabbin Alemlere Rahmetinin” önüne geçmek değil midir?

****

İnanç yoldaşlarımız benin, senin, hepimizin kutsalına sahip çıkarken bizlerde sadece seyirci mi kalacağız?

Elimizden geleni yapmasak Müslümanım diyebilir miyiz? Onlar şeytani aklın önerileriyle kararlılıklarını, ortaya koymuşlarsa;

Bizler de; Rahmani aklın önerilerini dikkate alarak cesaret ve kararlığımızla azimli bir şekilde Kutsalımıza sahip çıkmamız gerekmiyor mu?

Rabbimizin öğretilerinde kardeşliğimi yinelemedikçe İmam Hüseyin’in “Her gün Aşura Her yer Kerbela” sözünü anlayıp hayatıma geçirmedikçe;

Kudüs’te çocukların seslerini duyabilir miyim?

Ali Asker’in sözsüz feryatları “Arş-ı” inletirken, Rugeyye’nin babamı istiyorum sözü Kerbela’dan şimdiye yankılanıyorken;

Metanetimde, cesaretimde Zeyneb olabilir miyim?