إِنَّ الْإِنسَانَ لِرَبِّهِ لَكَنُودٌ

"Şüphesiz insan, Rabbine karşı pek nankördür." Adiyat/6

İnsanoğlunun ömrü acılarla dolu geçen bir hayattır. Ve bu hayatta kimseyi sıkıntısız, problemsiz ve acısız göremeyiz.

Bizi en fazla yaralayan acılardan biri de en sevdiğimiz insanlardan aldığımız yaralardır. Çünkü insan en sevdiklerinden darbe beklemez. En sevdiğinden aldığın darbe, en ağır ve acı darbedir.

Bu darbeyi hafifletmenin en güçlü yollarından biri de insanın sevdiklerinden beklentisini azaltmasıdır. İnsan beklenti içerisinde olduğu sürece o arzu ettiği karşılığı bulamayacaktır.

Ne yazık elim bir gerçektir ki, ne sevmeyi becerebildik bu dünyada, ne vefalı olmayı.

Herkes birbirini yaraladı, herkes birbirinin kuyusunu kazdı.

Atasözümüz boşuna 'İnsanoğlu çiğ süt emmiştir' dememiştir. Yani insandan her şeyin beklenilebileceğine işaret etmektedir bu atasözü. Ayet-i kerime bundan daha ağır bir tabir kullanmaktadır ve çok acı bir gerçektir:

"Şüphesiz insan, Rabbine karşı pek nankördür."

Allah'a karşı nankör olan bir insan, kula karşı nankör olmaz mı?

Bunun tam karşılığında elbette ki hem sevmeyi bilen ve hem de vefalı insanlar da vardır.

Ne mutlu onlara ki hayatlarında kendilerini gerçekten seven kimselere sahiptirler.

Ne mutlu onlara ki hayatlarında kendilerine gerçekten vefalı kimselere sahiptirler.

Hayatınızda ağır darbeler karşısında en az yarayla çıkmak istiyorsanız insanlardan beklentinizi azaltın.

Yaptığınız şeyleri Allah rızası için yapıp, Allah'tan beklenti içerisinde olun ki o sevenlerin en güzel seveni ve vefalıların en vefalısıdır.