Elbette bu rivayetlerin delilleri konusunda gerekli araştırmalar yapılmadı ve onların Hz. Peygamber’e (s.a.a) ait olmasının sıhhati kesin değildir. Ama hiç kuşkusuz bu rivayetler müslümanlar arasında bu görüntüyü oluşturmuştur ki Hz. Peygamber’in (s.a.a) bi’seti ile kıyamet gününün kurulması arasında çok az bir fasıla vardır.

Gerçekte Hz. Peygamber’in (s.a.a) maksadı şuydu ki benimle kıyamet arasında başka bir peygamber ve din yoktur. Benim dinim son ilahi din ve kıyamete muttasıldır. Yani, kesin olarak anlaşılan şudur ki Ahiruz-Zaman Peygamberi’nin (s.a.a) kıyamete muttasıl olması ve bu alemin sona ermesidir. Ama kesinlikle Hz. Peygamber’in (s.a.a) bi’seti ile alemin sonunun arasında az bir zaman olduğu söylenemez. Zira öyleki bu din kamil olması hasebiyle bütün dünyada yayılır ve yıllarca da devam edebilir.

Şöyle ki onun başlangıcından günümüze kadar yaklaşık 15 asır geçmiştir ve ne zamana kadar devam edeceği de belli değildir. Parmaklara benzetilmesi de bu konunun onaylanmasıdır. Başka bir ifadeyle İslam Peygamberi (s.a.a) kendi ümmetine anlatmek istemiştir ki o son peygamber, dini son ilahi din ve tek kurtuluş yoludur. Bundan sonra başka bir din ve ayini beklemesinler. Bu konuyu vurgulayarak onaylayan başka örnekler, tabirler ve değişik açıklamalar vardır.     

Müslümanlar, bu alemin zamanının sınırı ve onun yaşının tayin edilmesi konusunda önceki dönemlerin genel tasavvurundan etkilenmişlerdir. Önceki dönemlerin genel tasavvuru şuydu ki bu alemin ömründen kaç bin yıl geçmemiştir ve maddi olan alemin az bir ömrü vardır. Onun başlangıcı ve yerine getirilmesi birbirine yakındır.

Taberi, bu alemin zamanı miktarı konusunda geçmiştekilerin inancını nakladerek, şöyle yazıyor: Bir grup başlangıç ve yerine getirilme zamanını altı bin yıl ve başka bir grup ise, yedi bin yıl bilmektedir. Ama ben bu süreyi on dört bin yıl bilmekteyim; yedi bin yıl, yaratılışın başlangıcından insanoğlunun yaratılışının sonuna kadar ve yedi yıl da ondan kıyamete kadar. [9]     

İbn-i Esir bu konunun benzerini nakletmiştir. [10] Ama bir grup müslüman bilim adamı, alemin geçmiş tarihi ve geri kalan ömrünün belirlenmesinde, Taberi ve İbn-i Esir’den nakledilme şeklini İsrailiyat olarak bilmekte ve reddetmektedirler. Onlar şu inançtadırlar ki

وَعِندَهُ عِلْمُ السَّاعَةِ

Kıyametin ne zaman kopacağı bilgisi şüphesiz yalnızca Allah katındadır. [11] ayeti ve benzer ayetler gereği Allah’tan başka kimse alemin ömrünü bilmez ve onun geri kalanının tahmin edilmesi mümkün değildir.

Kur’an-ı Kerim de alemin sonu için bir sürenin belirlenmesinden sakınmıştır. [12] Bu durumda rivayetlerden[13] faydalanarak son Peygamber’in (s.a.a) bi’seti Ahiruz-Zaman döneminin başlangıcı olarak kabul edilebilir. [14] Zira İslam Peygamberi’nin (s.a.a) gelmesiyle peygamberliğin sonlanması ve şeriatın son bulması gerçekleşerek, tarihin sonunun ilk nişanesi sayılmaktadır. [15] Çünkü müfessirler, kıyametin nişanelerinden maksadın Muhammed (s.a.a) suresindeki[16] Peygamberin Bi’setini bilmektedirler ki alemin ömrünün mukayese edilmesinde kıyamete olan çok az bir fasıladır. [17]

---------------

[9]- Tarih-i Taberi, c. 1, s. 55.

[10]- el-Kamil fit-Tarih, c. 1, s.14.

[11]- Lokman, 34; Zuhruf, 85.

[12]- Lokman, 34; Ahzab, 63; Zuhruf, 85.

[13]- Biharu’l-Envar, c. 2, s. 87; c. 9, s. 319; c. 12, s. 282; c. 14, s. 83; c. 15, s. 203; c. 16, s. 18-21; c. 20, s. 222; c. 21, s. 317 ve 351; c. 40, s. 177.

[14]- el-Tehrir vet-Tenvir, c. 26, s. 104.

[15]- Tefsir-i Furkan, c. 26 ve 27, s. 109.

[16]- Ayet: 18

[17]- Mecmeü’l-Beyan, c. 9, s. 154; Tefsir-i Kurtubi, c. 8, s. 172, cüz: 16.