Vaat edilen evrensel kurtarıcıyı beklemekle günlerini geçiren kimselerin sevapları ne kadar da büyüktür! Hz. Muhammed’in (s.a.a) soyundan gelecek olan Kaim’in (a.f) gerçek bekleyenlerinin ne kadar da yüce ve görkemli makamları vardır!

Bekleyiş faslının sonunda bekleyiş içinde olan kimselerin, benzersiz fazilet ve makamları hakkında, din önderlerinin sözlerinden birkaç hadis nakletmeyi uygun gördük:

İmam Caferi Sadık (a.s) şöyle buyuruyor:

“... Ne mutlu bizden olan Kaim'in izleyicilerine! Onlar, onun gaybet döneminde, onun zuhurunu beklerler. Zuhur ettiğinde de ona itaat ederler. Korkmayacak ve üzülmeyecek olan "Allah'ın Velileri" onlardır...” [1]

İmam’ın (a.f) zuhurunu bekleyen kimsenin, Allah’ın dostluk madalyasını göğsüne takmasından başka övünç verici bir şey olabilir mi? Üzülmesine ve ümitsizliğe kapılmasına bir neden olabilir mi? Çünkü bu bekleyiş inancı, bekleyen kimsenin yaşamına ve ölümüne değer kazandırır.

İmam Seccad Zeynelabidin (a.s) şöyle buyuruyor:

“Kaimimizin gaybet döneminde bizim velayetimiz üzere sabit kalanlara, Allah, Bedir ve Uhut savaşında şehit olanların sevabının bin kat fazlasını verecektir.”[2]

Evet, gaybet döneminde İmam-ı Zaman’ın (a.f) velayeti üzere sabit kalanlar ve İmam (a.f) ile yapmış oldukları anlaşmaya vefalı olanlar, Hz. Peygamber efendimizin (s.a.a) ordusunda, Allah düşmanlarına karşı savaşıp kana boyanan askerler gibidirler!

Onlar, canlarını ölüm oklarına siper ederek, Allah Resulü’nün (s.a.a) gerçek halifesinin (a.f) zuhurunu bekleyen kişilerdir. İşte onlar, şu an bile savaşta hak cephesinin komutanının yanındadırlar.

İmam Caferi Sadık (a.s) şöyle buyurmaktadır:

“Eğer sizden birisi İmam Mehdi’nin (a.f) zuhurunu beklediği bir halde ölürse, Kaim’in (a.f) çadırında ve onun yanında olan kimse gibidir!”

Biraz durakladıktan sonra şöyle devam etti: “Hayır, o hazretin yanında kılıç çekip savaşan kimse gibidir.”

Sonra şöyle buyurdu: “Allah’a ant olsun! Resulullah’ın (s.a.a) yanında şahadet şerbeti içen kimse gibidir.”[3]

Bu bekleyen (muntazır) grubu, asırlar önce büyük İslam Peygamberi Hz. Muhammed (s.a.a) “kardeşleri ve arkadaşları” olarak tanıtmış; onlara olan muhabbet ve alakasını dile getirmiştir.

İmam Muhammed Bakır (a.s) şöyle buyurmaktadır:

“Bir gün Peygamber (s.a.a) ashabı ile birlikte otururken şöyle buyurdu: “Allah’ım! Kardeşlerimi bana göster!” Bu cümleyi iki defa tekrar etti. Sahabe “Ey Allah’ın Resulü (s.a.a)! Biz senin kardeşlerin değil miyiz?” dediler. Bunun üzerine o hazret şöyle buyurdu:

“Hayır, sizler benim sahabemsiniz. Kardeşlerim, ahir zamanda gelecek olanlardır. Beni görmedikleri halde bana iman edeceklerdir. Allah onları bana, kendilerinin ve babalarının isimleri ile tanıttı... Onların dinleri konusundaki dayanıklılıkları, gece karanlığında geven dikenlerini koparmaktan ve yakıcı ateşi ele almaktan daha zordur. Onlar hidayet meşaleleridir. Allah, onları fitne oklarından kurtarmıştır.” [4]

İslam Peygamberi (s.a.a) şöyle buyurmaktadır:

“Ehl-i Beyt’imden olan Kaim (a.f) kıyam etmeden önce ona uyup; dostları ile dost ve düşmanları ile düşman olup; ondan önceki imamları sevip; onu idrak eden kişilere ne mutlu! Onlar benim arkadaşlarımdır. Onlar, dostlarım ve muhabbet duyduğum kimselerdir. Onlar, ümmetimin en değerli insanlarıdır.” [5]

Hz. Peygamber’in (s.a.a) yanında böyle bir makama ulaşan kimseler, Allah Resulü’nün (s.a.a) “Kardeşlerim” diye hitap ettiği kimselerden olma saadetine ermişlerdir. Bu, aşk ve muhabbet ile dolu olan bir hitaptır. Bu da onların Allah azze ve celle katındaki yüceliklerini ve şereflerini göstermektedir.

İmam Muhammed Bakır (a.s) şöyle buyurmuştur:

“İnsanların imamının kayıp olacağı bir zaman gelecektir. Bu dönem içinde, bizim velayetimiz üzere sabit kalanlara ne mutlu. Onların en az mükâfatı şu olacaktır: Allah-u Teâlâ onlara şöyle nida edecektir: “Ey kullarım! Benim sırrıma (Gaip imama) iman edip, onayladınız. Sizleri, iyilik ve mükâfatım ile müjdeliyorum. Gerçekten sizler, benim kullarımsınız. Sizin amellerinizi kabul ediyorum. Hatalarınızı da affediyorum. Sizin bereketiniz ile kullarımın üzerine yağmur gönderiyorum. Belaları onlardan uzaklaştırıyorum. Eğer sizler (insanların içinde) olmasaydınız, kesin olarak azabımı (günahkâr insanların) üzerlerine gönderirdim.” [6]

Hiç düşündünüz mü? Zuhuru bekleyenleri sakinleştiren ve bekleyişlerine son veren şey nedir?  Onların gözlerinin nuru nedir? Sakinleşmeyen kalplerini sakinleştiren şey nedir? Vaat edilmiş evrensel kurtarıcılarına kavuşmak için bir ömür bekleyiş içinde gözlerini mahbuplarının gelmesi için yollara diken ve bu yolda birçok zorlukları aşan kimseler, maşuklarıyla birlikte olmaktan daha az bir mükâfata razı olurlar mı? Bundan daha güzel bir son ve görkemli bir bitiş olabilir mi?

İmam Musa Kazım (a.s) şöyle buyurmaktadır:

“Kaimimizin gaybet döneminde bizim dostluk ipimize sarılan ve düşmanlarımızdan uzak kalma konusunda sabit olan kimselere ne mutlu. Onlar bizdendir ve biz de onlardanız. Onlar, bizim önder ve rehber olmamıza razıdırlar (imametimizi kabul ederler). Bizler de onların dostumuz olmalarından razıyız. Ne mutlu onlara! Allah’a ant olsun! Onlar kıyamet gününde bizimle aynı derecede ve makamda olacaklardır.” [7]

----------------

[1]- Kemaluddin, c.2, s.39, bab.33, h.54.

[2]- Kemaluddin, c.2, s.592, bab.31, h.6.

[3]- Biharu’l-Envar, c.52, s.126.

[4]-  Biharu’l-Envar, c.52, s.123.

[5]- Kemaluddin, c.1, s.535, bab.25, h.2.

[6]- Kemaluddin, c.1, s.602, bab.32, h.15.

[7]- Kemaluddin, c.2, s.43, bab.34, h.5.