Ehlibeyt İmamlarının (a.s) faziletlerini genişçe yazmaya kalkarsak, ciltlerce kitap oluşur. Dolayısıyla konuyu fazla uzatmamak için Hz. Ali’nin (a.s) sözleriyle bu bölüme son vereceğiz.

“Karanlıklarda yolu bizimle (Ehlibeyt) buldunuz. Yüceliklere, üstünlüklere bizimle vardınız. Ayın sonlarındaki karanlıklarda bizimle aydınlığa çıktınız. Sağır olsun o kulak ki, yüksek sesi duymaz, bağrışı duymayan hafif sesi nasıl duyar? Yatışsın o yürekler ki, boyuna titrer, boyuna çarpar. Nereye gidiyorsunuz? Ne vakit döneceksiniz? Hidayet alametleri dikilmiştir. Deliller apaçıktır. Nişaneler dikili durmaktadır. Ne diye başı dönmüş bir halde çöllere dalarsınız? Neden ve niçin yeler- yortarsınız? Peygamberinizin itreti aranızdadır. Onlar, sizi gerçeğe çeken iplerdir.

Din Bayraklarıdır; gerçeklik dilleridir. Onları Kur’an’ın en güzel konaklarına indirin, kondurun. (Kur’an’da anıldığı, emredildiği veçh ile onlara uyun) Susamış develer gibi onların yanlarına, onların kaynaklarına koşun. Ey insanlar! Bu sözleri, bu inancı peygamberlerin sonuncusundan alın. Bilin ki, bizden olup da ölen, ölü değildir, diridir, ölmez.

Bizden olup da çürüyüp giden, çürümez...Bilin ki, Muhammed’in (s.a.a) soyu gökteki yıldızlar gibidir. Bir yıldız yittimi öbürü doğar. Biziz Nübüvvet ağacı vahyin indiği mahal ve meleklerin inip çıktıkları yer. Biziz ilim madenleri; hikmetlerin kaynakları bize yardım eden, bizi seven rahmeti bekler. Bize düşman olan, bize buğzeden azabı bekler.”[2]

İmam Ali (a.s) başka bir sözünde Ehlibeyt (a.s) hakkında şöyle buyuruyor: “Onlar ilmin hayatıdır; bilgisizliğin ölümü, Hilimleri ilimlerinden haber vermede, susuşları söyleyişlerindeki, Hikmetleri bildirmelerdedir.

Hakka karşı durmazlar; onda aykırılığa düşmezler. Onlar İslam’ın direkleridir; onlar halkın sığınaklarıdır; hak onlarla yerini bulur; batıl onlarla yerinden ayrılır ve dili kökünden kesilir. Onlar dini, onun hükümlerini kavramak, onlara riayet etmek suretiyle anlamışlardır; duymak rivayet etmek yoluyla değil. Çünkü ilmi rivayet edenler çoktur, ona riayet edenlerse pek o kadar yoktur.” [3]

“Biz Ehlibeyt’ten ayrı olarak kendilerini bilgide üstün sayanlar, yalan yere bize zulmederek bu zanna kapılanlar neredeler? Oysa Allah bizim derecemizi yüceltmiş, onları da alçaltmıştır. Bize ihsan etmiş, onları mahrum bırakmıştır. Bizi harimine almış, onları oradan çıkarmıştır. Hidayet bizimle istenilir; körlük bizimle giderilir. Bilin ki, İmamlar Kureyş’tendir; Kureyş’inde Haşim soyunun bu boyundan yöneticiler başkalarından olamaz.” [4]

“Biziz Resulullah’ın kendisinden hiç ayrılmayan, sürekli onunla birlikte olan ashabı; biziz hazinesinin hazinedarları, ilminin kapıları. Evlere ancak kapılarından girilir. Kapıdan girmeyene “hırsız” denir. Kur’an’ın ayet-i kerimeleri Ehlibeyt hakkında nazil olmuştur. Onlardır Rahmanın hazineleri, defineleri. Konuştuklarında doğru söylerler. Sustuklarında kimse onlara karşı konuşamaz.” [5]

“Peygamber’in (s.a.a) soyu soyların, ailesi ailelerin en hayırlısı, ağacı ağaçların en iyisidir. Haremde bitmiş, Kerem alanında boy atmıştır. O ağacın upuzun dalları, budakları vardır. Meyvesine herkesin ulaşmasına imkan yoktur.” [6]

“Peygamberinizin Ehlibeytine dikkat edin; onların yolundan ayrılmayın; onlara uyun. Onlar sizi asla doğru yoldan çıkarmazlar; sapıklığa sevk etmezler. Onlar oturursa, sizde outrun; onlar kalkarsa, sizde kalkın. Onların önüne geçmeyin; aksi taktirde yolunuzu kaybedersiniz, sersemleşir, sapıtır gidersiniz. Onlardan geride de kalmayın, yoksa helak olur bitersiniz.” [7]

İşte bunlar Hz. Ali’den (a.s) Ehlibeyt’in (a.s) fazilet ve makamı hakkındaki birkaç nurlu sözler idi.

“Ey iman edenler! Allah’tan korkun ve doğru söz söyleyin ki, Allah da işlerinizi düzeltsin ve günahlarınızı bağışlasın. Kim Allah ve Resulüne itaat ederse, büyük bir kurtuluşa ermiş olur. [8]

Okuyuculara ışık tutması ümidiyle.

-------------

[1]- Sevaiku’l Muhrika, s. 88

[2]- Nehcü’l Belağa, s. 63,-69

[3]- Nehcü’l Belağa, s. 75

[4]- Nehcü’l Belağa, 144. Hutbe

[5]- Nehcü’l Belağa, 154. Hutbe

[6]- Nehcü’l Belağa, 94. Hutbe

[7]- Nehcü’l Belağa, 97. Hutbe

[8]- Ahzab suresi, 70-71