Bu sohbetler ve tartışmalara katılanların bazıları ünvan ve şöhret sahibi oldukları halde, bu konuda geniş bilgi sahibi ve konu hakkındaki ayet ve hadislerden haberden olmadıkları ve dolayısıyla ünvan ve sıfatlarına yakışmayan açıklamalarda bulundukları görülmektedir. Oysa insanın bildiği konuda konuşması ve bilmediklerinde de susması aklın yoludur. Ama ne yazık ki bazıları bazen bu yolun dışına çıkmışlardır.

Ehlibeyt İmamlarının (a.s) faziletleri, makamları ve üstünlükleri hakkında, Arapça, Farsça, Türkçe, İngilizce, Orduca, Almanca ve diğer bir çok dillerde binlerce cilt kitap yazılmış ve tercüme edilmiştir.

Bu da onların faziletlerinin ne denli büyük olduğunu gösterir.

Salebi, kendi tefsirinde “İnsan suresinin” tefsirini yaparken İbn-i Abbas’tan şöyle nakletmiştir: “Hasan ve Hüseyn hasta oldular. Peygamber (s.a.a) Ebu Bekir ve Ömer’in de içlerinde bulunduğu bir grup sahabesi ile beraber onların ziyaretine geldiler. Ve Hz. Ali’ye şöyle dediler:

Ey Ali! Keşke evlatlarının şifası için bir nezirde bulunsaydın.

Ali, Fatıma ve Fizze onların şifa bulması için üç gün oruç tutmayı nezrettiler. (Bazı rivayetlere göre, Hasan ve Hüseyn de oruç tutmak için nezrettiler.) Kısa bir zaman sonra ikisi de iyleşti. Yemek yönünden ellerinde bir şey olmadığı için Hz. Ali, Yahudi olan Şem’un b. Haris Hayberi’nin yanına gitti ve ondan bir miktar arpa borç aldı ve evine getirdi. Fatıma bu arpayı un haline getirdi ve onun üçte birinden herkese bir tane olmak üzere, beş tane ekmek pişirdi. Hz. Ali’de camide Allah Resulü ile birlikte namazı kıldıktan sonra eve geldi. Sofrayı açtılar, tam iftar edeceklerken bir fakir kapının yanına gelerek şöyle seslendi: Esselamu aleykum ya Ehlibeyt-i Muhammed (selam olsun sizlere, ey Muhammedin Ehlibeyti!). Ben fakir bir Müslümanım. Yediğinizden bana da yediriniz ki, Allah size Cennet yemeklerinden yedirsin. Hz. Ali bunu işittiğinde, yemeğini ona vermek için emir buyurdu. Evdekilerin tamamı Ali’ye uyarak, hepsi fakiri kendilerinden öne düşürdüler ve kendi paylarını ona verdiler. O akşam sudan başka bir şey içmediler. İkinci gün de aynı olay bir yetim ile tekrarlandı. O akşam da sadece su içtiler. Üçüncü gün de aynı mesele bir esir ile tekrarlandı ve üçüncü akşam da su ile iftar ettiler. Neticede üç gün aç kaldılar.

Peygamber efendimiz (s.a.a) onlara baktığında onların açlıktan titrediklerini gördü. Şöyle buyurdu: Sizin bu haliniz bana çok ağır geldi. Daha sonra kalkıp onlarla beraber hareket etti ve Fatıma’nın evine girdiğinde, onu ibadet mihrabında açlıktan perişan bir halde gördü ve rahatsız oldu.

Bu esnada Cebrail nazil oldu ve şöyle dedi: Ey Muhammed! Bu sureyi al. Allah böyle bir aile ile seni kutluyor. Daha sonra İnsan suresinden on yedi ayeti okudu. “... Onlar kendi canları çekmesine rağmen yemeği yoksula, yetime ve esire yedirirler. Biz size Allah rızası için yemek yediriyoruz; sizden ne bir karşılık ne de bir teşekkür bekliyoruz. Biz sert ve belalı bir günde Rabb’imizden korkarız. İşte bu yüzden Allah onları o günün fenalığından esirger; parlaklık ve sevinç verir. Sabretmelerine karşılık onlara Cenneti ve ipekleri lütfeder. Orada koltuklara kurulmuş olarak bulunurlar. Ne yakıcı sıcak görülür orada ve nede dondurucu soğuk. (Cennet ağaçlarının) gölgeleri üzerlerine sarkar; kolayca koparılabilen meyveleri istifadelerine sunulur.... Bu sizin için bir mükafattır. Sizin gayretiniz karşılığını bulmuştur.” [1]

Muhammed b. Ali Gazali: “El-Belağet” adlı kitabında Salebi’nin naklettiği rivayeti zikretmiş ve şunu da eklemiştir:

Peygamber’in (s.a.a) Ehlibeytine semadan sofra nazil oldu ve onlar yedi gün ondan yediler. Bu rivayeti Zamehşeri de “El-Keşşaf” adlı tefsirinin c.4, s.197’de nakletmiştir. Ve yine Vahidi de “Esbabun-Nüzul”adlı kitabının s. 296’da nakletmiştir.

Evet, tefsirciler bu ayetlerin Hz. Ali (a.s), Hz. Fatıma (s.a), Hz. Hasan (a.s) ve Hz. Hüseyin (a.s) hakkında nazil olduğunu söylemişlerdir.

----------------

[1]- İnsan Suresi, 6- 22