Ahzab suresinin ilk ayetleri Hz. Peygamber’in (s.a.a) hanımlarına hitap etmekte ve onlara yönelik bazı düsturları vermektedir. Bu ayetler Hz. Peygamber’in (s.a.a) hanımlarının faziletlerinden söz etmemekte, aksine onları fazilete davet etmektedir.

Eğer Hz. Peygamber’in (s.a.a) hanımları onun zamanında ondan sonra Hz. Peygamber’e (s.a.a) layık olurda ilahi cephede kalır ve ayetlere bilfiil riayet ederlerse, şüphesiz emir olunanı yapmış ve fazileti kazanmışlardır.

Ama aksi olurda ayetin belirttiği gibi dünya ve dünyanın ziynetlerini ahirete tercih ederlerse, şanına yakışmayanı yapmış; emirleri çiğnemiş ve davet olundukları fazilete sırtlarını dönmüş olurlar.

Bu ayetlerden iki nokta anlaşılmaktadır:

1- Hz. Peygamber’in (s.a.a) hanımlarının hassas ve siyasi işlere karışmamaları ve evlerinde oturup Hz. Peygamber’den (s.a.a) sonra nasihatçi, barışçıl yolu seçerek, ev içerisinde dahi batıl heveslerden, kötü düşünce ve davranışlardan uzak durmalarıdır.

2- Allah-u Teâlâ’nın ezeli ve tekvini iradesinin Hz. Peygamber’in (s.a.a) hanımlarının paklığına, masumluğuna ve onların fazilet üstü olduğuna dair gerçekleşmediğidir.

Zira Hz. Peygamber’in (s.a.a) hanımları fiillerinde temiz ve pak olmalarında, fazilet üstü olabilmelerinde muhtardırlar. Hz. Peygamber’in (s.a.a) eşlik makamına daima sahip olma iftiharını taşımak için, salih bir yöntem ve ilahi bir çerçeveye girmeleri gerekmekdir. Zira onlara olan hitabın başlangıcında ayet Hz. Peygamber’in (s.a.a) hanımlarının iradesinden bahsetmektedir. (in kuntunne turidne’l heyate’d-dünya; Eğer dünya hayatını irade etseniz) oysa “Tathir” ayetinde ilahi iradeden bahsetmektedir. Anlaşılan Hz. Peygamber’in (s.a.a) hanımlarına yönelik olan ilahi irade teşri’idir. Çünkü onlara “Eğer irade etseniz” şeklinde buyuruyor. Ama Ehlibeyt (a.s) hakkındaki ilahi irade tekvinidir. Zira Hz. Peygamber’in (s.a.a) hanımlarına buyrulan irade onlara buyrulmamıştır. Yani birinci hitapta Hz. Peygamber’in (s.a.a) hanımlarının iradesinden, ikinci iradede Allah-u Teâlâ’nın iradesi söz konusudur.

Şimdi Tathir ayetinin Ehlibeyt (a.s) hakkında nazil olduğuna dair bir kaç delili sunuyoruz:

1- Rivayetlere göre Hz. Peygamber (s.a.a) kendisi ile birlikte odada bulunanlardan sadece beş kişiyi bir araya toplamış; onların üzerine bir aba atmış ve onların pak, masum ve temizliğine dair dua etmiştir. Odadakiler dağınık bir haldeyken Hz. Peygamber (s.a.a) bu duayı etmediler. Eğer etseydiler odadakilerin hepsinin dua ve ayetin içerisine girdikleri düşünülebilirdi. İşte bu düşüncenin meydana gelmemesi ve böyle bir safsatanın iddia olunmaması için, Hz. Peygamber (s.a.a), Ehlibeyti (a.s) bir örtünün altında bir araya toplayıp da dua buyurmuşlardır.

2- Rivayetlerdeki Hz. Peygamber’in (s.a.a) Ümmü Seleme’ye olan sözüdür.

“Hayır sen Ehlibeyt’ten değilsin ama senin sonun hayır üzeredir.”

3- Rivayetlere göre Hz. Peygamber (s.a.a) şöyle buyurmuştur: “Allah’ım! Bunlar benim Ehlibeyt’imdir.” Yani benim Ehlibeytim sadece bunlardan ibarettir. Eğer bunlardan başkaları da örneğin hanımları veya diğer akrabaları da Ehlibeyt’ten (a.s) olmuş olsalardı “Bunlar benim Ehlibeytimdir” şeklinde değil de “Allah’ım! Bunlar benim Ehlibeytim’dendir” şeklinde buyurması gerekirdi.

4- Rivayetlerden anlaşıldığı kadarıyla Hz. Peygamber (s.a.a) iki defa Ümmü Seleme’nin, bir defa da Hz. Fatıma’nın (s.a) evinde, Hz. Ali (a.s), Hz. Fatıma (s.a), Hz. Hasan (a.s) ve Hz. Hüseyn’i (a.s) abanın altına alarak “Allah’ım! Bunlar benim Ehlibeyt’imdir” diyerek, duada bulunmuştur.

Tathir ayeti bir defa nazil olmasına rağmen, Hz. Peygamber (s.a.a) tarafından bu fiillerin tekrarlanmasındaki sebep, Ehlibeyt’in (a.s) bu beş kişiden fazla olmadığının imajının defalarca verilmesiydi.